Η ΠΛΕΚΤΑΝΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ 17Ν
Λένε ότι αν κάνεις ένα λάθος και δεν το διορθώσεις γρήγορα, αυτό θα σε οδηγήσει σε νέα, μεγαλύτερα λάθη. Αυτό συμβαίνει και με την περίπτωσή μου. Αφού με καταδίκασαν παραβιάζοντας τη νομοθεσία περί ηθικής αυτουργίας, χωρίς αποδείξεις, διέπραξαν πέρσι το φιάσκο της φυλακής Γ’ τύπου, προχωρούν τώρα σε νέα παραχάραξη του άρθρου 105 Π.Κ. Ενώ θα έπρεπε να ‘χω αποφυλακιστεί απ’ τον Ιούλιο του 2015 το αρνούνται καταστρατηγώντας το νόμο. Παρότι υπάρχει απόφαση του Αρείου Πάγου του 2009 που δικαιώνει την ερμηνεία μου.
Επειδή έχουν περάσει αρκετά χρόνια απ’ τη Δίκη είμαι υποχρεωμένος να υπενθυμίσω περιληπτικά ορισμένα πράγματα. Στις τρεις καταδίκες μου, από τρία διαφορετικά δικαστήρια υπήρξαν τρεις διαφορετικές εκδοχές της ηθικής αυτουργίας. Σύμφωνα με την απόφαση του Πρωτόδικου Δικαστηρίου ήμουν μέλος μιας τριμελούς Γραμματείας και μετέφερα τις αποφάσεις στα μέλη των πυρήνων. Στο Δευτεροβάθμιο η απόφαση αλλάζει. Μόνος μου αποφάσιζα, έπειθα κάποιον, κι αυτός έπειθε τους υπόλοιπους. Τέλος στον Αρειο Πάγο αναφέρουν, ότι έδινα τις διαταγές στα μέλη, μέσα σε ρεμπετάδικα! Να σημειώσω ότι και στις τρεις δίκες κανένας κατηγορούμενος δεν είπε ότι εγώ τον διέταξα για κάτι.
Η λογική, η πείρα και η ζωή διδάσκουν ότι όταν ένα γεγονός είναι πραγματικό, η περιγραφή του είναι πάντα η ίδια, πληκτικά μονότονη. Αν οι περιγραφές αλλάζουν σημαίνει ότι δεν είναι πραγματικό, ότι είναι ψεύτικο, κατασκευασμένο. Και ότι αναζητάς απεγνωσμένα κάποιο αφήγημα για να γίνεις πειστικός. Αυτό αποδείχτηκε και μέσα στο Δικαστήριο. Ακόμη κι αυτοί που συνεργάστηκαν με τις αρχές και ήταν λαλίστατοι, παρόλη την αφόρητη πίεση που τους ασκούσαν οι Δικαστές στη Δίκη να στέρξουν ότι υπήρχε ηγεσία ή αρχηγός, το αρνήθηκαν. Οχι γιατί φοβόντουσαν ή λόγω της ομερτά όπως ψέλλισαν κάποιοι. Αλλά γιατί όλα όσα είχαν περιγράψει με λεπτομέρειες για τον τρόπο με τον οποίο έπαιρναν τις αποφάσεις στους πυρήνες απόδειχνε ότι δεν υπήρχε ηγεσία. Κι αν έλεγαν πια το αντίθετο, η παλινωδία θα τους ξεσκέπαζε και θα κατέρρεαν.
Οι ίδιοι κατέθεσαν ότι όλα τα μέλη ήταν υποχρεωμένα, για λόγους δικαιοσύνης να συμμετάσχουν εκ περιτροπής, άμεσα στις ενέργειες. Κατά συνέπεια είναι αδύνατον κάποιος αρχηγός, για πάνω από δύο δεκαετίες, να διατάσσει τους άλλους να συμμετέχουν στις ενέργειες, χωρίς αυτός ο ίδιος να έχει συμμετάσχει σε έστω μία απ’ αυτές.
Δύο γεγονότα
Θ’ αναφέρω δύο μόνο γεγονότα για να δείξω τα «σημεία και τέρατα» που έγιναν σ’ αυτές τις δίκες. Στην Πρωτόδικη είχε έρθει μια μάρτυρας κατηγορίας, κάποιας ηλικίας που ισχυρίζονταν ότι με είχε δει στην είσοδο μιας πολυκατοικίας όπου υπήρχε μια γιάφκα, παρέα με κάποιο μέλος, για κλάσματα του δευτερολέπτου, πριν από 12 χρόνια. Σε ερώτηση του δικηγόρου μου, πώς με αναγνώρισε, απάντησε: «απ’ το χρώμα των ματιών του». Αφού συνομίλησε με έναν απ’ τους 3 Δικαστές για κάποιο διάστημα της απεύθυνα το λόγο, λέγοντας: «Μπορώ να σας κάνω μια ερώτηση;» Απαντάει: «Μάλιστα». «Ο Δικαστής με τον οποίο συνομιλούσατε, τι χρώμα έχουν τα μάτια του;» Απαντάει «Δεν ξέρω». Την ρωτάω ξανά: «Ο άλλος Δικαστής που είναι δεξιά απ’ τον Πρόεδρο, τι χρώμα έχουν τα μάτια του». Μου απαντάει με αφοπλιστική αφέλεια: «Α εγώ κ. Γιωτόπουλε, ποτέ δε συγκρατάω το χρώμα των ματιών των ανδρών». Κι όμως οι αθεόφοβοι, στην απόφαση του Αρείου Πάγου αναφέρουν ρητά ότι αυτή η μάρτυρας με αναγνώρισε χωρίς καμιά επιφύλαξη!
Το δεύτερο είναι η απόφαση του Αρείου Πάγου που αναφέρει ότι «έδινα τις διαταγές στα μέλη σε ρεμπετάδικα». Κατ’ αρχάς αυτή η αναφορά είναι παράνομη αφού δεν υπάρχει στις αποφάσεις των δύο προηγούμενων δικαστηρίων και ο Αρειος Πάγος δεν είναι δικαστήριο ουσίας. Το κυριότερο όμως είναι ότι είναι γελοία ως μη ρεαλιστική. Οποιος έχει πάει έστω και μία φορά σε ρεμπετάδικο γνωρίζει ότι λόγω της πολυκοσμίας και ενός ιδιαίτερου κλίματος οικειότητας που επικρατεί, είναι αδύνατο να κάνεις οποιαδήποτε συζήτηση χωρίς να σε ακούσουν απ’ τα διπλανά τραπέζια και ενίοτε να επέμβουν σ’ αυτήν. Κατά μείζονα λόγο δεν μπορεί να συζητάς για παράνομες πράξεις βίας, ακόμη και με κώδικες χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι. Η λογική και η πείρα λένε ότι σε τέτοιες συζητήσεις υπάρχει εχεμύθεια και μυστικότητα. Δεν μπορεί να υπάρχουν τρίτοι μάρτυρες, πόσο μάλλον οι δεκάδες θαμώνες του ρεμπετάδικου. Αυτό κάναμε στη Δικτατορία. Οταν συζητούσαμε κάποια αντιστασιακή πράξη πηγαίναμε σε απομακρυσμένες παραλίες στην ύπαιθρο όπου δεν υπήρχε ψυχή.
Χωρίς να θέλω να μακρηγορήσω δεν μπορώ ν’ αποφύγω ν’ αναφέρω τις δύο ρουκέτες που εξαπέλυσε ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου που έγινε και Υπουργός. Σύμφωνα μ’ αυτόν το γεγονός ότι γνωρίζω τη Γαλλική γλώσσα είναι ισχυρή ένδειξη ότι ήμουν ο αρχηγός και τέλος υποστήριξε ότι υπάρχει ηθική αυτουργία και με «απλό νεύμα στο φρύδι»!
Σήμερα όμως, 14 χρόνια μετά, υπάρχει μια καινούργια κατάσταση. Εάν ήμουν αρχηγός ή εάν υπήρχε ηγεσία, σ’ αυτά τα χρόνια που πέρασαν, θα είχαν αποκαλυφθεί δεκάδες περιστατικά που θα επιβεβαίωναν την ύπαρξη αυτής της ηγεσίας, από πολλές ανεξάρτητες πηγές χωρίς να μπορεί κανείς να το εμποδίσει. Κανένα όμως τέτοιο περιστατικό με λεπτομέρειες δεν αποκαλύφθηκε, επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά ότι δεν υπήρχε καμία ηγεσία κι ούτε αρχηγός.
Οσο προχωρούσε η Δίκη, γίνονταν ολοφάνερο ότι δεν υπήρχε ηγεσία. Σε σημείο που ορισμένοι απ’ τους λίγους τίμιους δημοσιογράφους, ούτε καν αριστεροί, να γράφουν καθαρά στα έντυπά τους ότι δεν υπάρχει απόδειξη για την ηθική αυτουργία. Αντίθετα όμως απ’ αυτή την πραγματικότητα η επιμονή αυτών που με παρουσίαζαν ως αρχηγό γίνονταν όλο και πιο έντονη. Αυτή η επιμονή, μου δημιούργησε απορία. Γιατί επιμένουν σε κάτι που διαψεύδεται, που είναι ολοφάνερο ψέμα. Τι κρύβεται από πίσω; Αποφάσισα να ψάξω, να βρω στοιχεία, ν’ αποκαλύψω την αλήθεια. Το έκανα με την αποφασιστική συμβολή ενός συγκρατούμενού μου, που κι αυτός αμφισβητούσε την επίσημη εκδοχή. Από διάφορους διαλόγους μέσα στη φυλακή συμπεραίνω ότι οι δράστες της πλεκτάνης γνωρίζουν ότι ξέρω ένα μέρος της αλήθειας. Αυτός μάλιστα είναι ο κυριότερος λόγος για τον οποίο δεν μου δίνουν άδεια επί 6 χρόνια ενώ την δικαιούμαι και σήμερα αρνούνται να με αποφυλακίσουν, παραβιάζοντας το άρθρο 15 του Π.Κ. Η στρατηγική τους είναι να με κρατήσουν φυλακισμένο για πάντα, αναμένοντας εναγωνίως το μοιραίο ώστε να πάρω μαζί μου την αλήθεια. Αυτή τη χάρη δεν θα τους την κάνω.
Στη διάρκεια της φυλάκισής μου, μου έγιναν προτάσεις να υπογράψω συμφωνία. Απάντησα: Εγώ, συμφωνίες δεν υπογράφω. Παραμένω ελεύθερος να λέω ό,τι μου υπαγορεύει η συνείδησή μου κι όποτε θέλω. Με τις συμφωνίες επιχειρούν να ελέγξουν τι θα πεις και τι θα κάνεις. Στην ουσία, σου υπαγορεύουν και εσύ υπογράφεις. Αποκαλύψεις σαν τη σημερινή προσπαθούν να αποτρέψουν. Αυτή η στάση μου, μου στοίχησε τη δυσμενή μεταχείριση που μου επεφύλαξαν όλα αυτά τα χρόνια.
Τα στοιχεία που παρουσιάζω προέρχονται από πηγές ανεξάρτητες, αξιόπιστες που δεν ελέγχονται από Μυστικές Υπηρεσίες. Εχουν επιβεβαιωθεί από δεύτερη. Υπάρχουν πράγματα που αγνοώ. Για τα οποία θα μπορούσα να κάνω υποθέσεις, αλλά δε θα τις κάνω. Εκτός από πράγματα ευνόητα που δεν αφορούν συγκεκριμένα πρόσωπα.
Στο παράνομο σπίτι-γιάφκα της 17Ν που αποκαλύφθηκε το 2002, υπήρχε ένα όπλο που «έκαιγε» ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Το όπλο αυτό δε βρέθηκε. Ποιος το εξαφάνισε; Οι Μυστικές Υπηρεσίες; Κάποιος απ’ τους συλληφθέντες που συνεργάστηκε με τις Αρχές; Δεύτερο, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή θα ‘πρεπε να βρεθούν επίσης σημαντικά χειρόγραφα του ίδιου προσώπου. Ούτε αυτά βρέθηκαν. Ποιος τα εξαφάνισε; Τρίτο, υπήρξαν επιβαρυντικές καταθέσεις εναντίον του ίδιου και εναντίον άλλων δύο (2) κολλητών του από συλληφθέντες που συνεργάστηκαν με τις Αρχές. Καταθέσεις περισσότερες από μία. Ποιος έδωσε εντολή να αγνοηθούν και να μπουν στο αρχείο; Οι τρεις (3) αυτοί συνδέονταν με άλλους πέντε (5). Απ’ αυτήν την ομάδα των τουλάχιστον οκτώ (8), ορισμένοι είχαν άμεση συμμετοχή σε ανθρωποκτονίες. Αλλοι σε βίαιες ενέργειες σοβαρές που προκάλεσαν τραυματισμούς. Ενώ η δραστηριότητα των πιο ασήμαντων ήταν πιο ουσιαστική και πιο συνειδητή απ’ αυτήν ορισμένων που καταδικάστηκαν στη Δίκη σε σχετικά μικρές ποινές και εξέτισαν πραγματική ποινή άνω των 5 χρόνων. Κανένας απ’ αυτούς δε συνελήφθη. Σε κανένα δεν ασκήθηκε δίωξη. Γιατί;
Για δύο λόγους. Ο πρώτος κυριότερος και καθοριστικός είναι ότι οδηγούσαν σε έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, τον οποίο δεν ήθελαν να αγγίξουν. Που δεν είναι βέβαια η αριστερά είτε κοινοβουλευτική είτε εξωκοινοβουλευτική. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αν συλλαμβάνονταν έστω 2 ή 3 απ’ αυτούς, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να καταδικαστώ ως ηθικός αυτουργός. Γιατί το προφίλ τους, τόσο το πολιτικό όσο και το επαγγελματικό είχε κάποια βαρύτητα και δεν θα μπορούσαν να τους παρουσιάσουν ως απλά ενεργούμενα που εκτελούν τυφλά τις εντολές μου. Οι παλιοί μου φίλοι της Δικτατορικής περιόδου χρησιμοποιήθηκαν ως μανδύας πίσω απ’ τον οποίο, τους έκρυψαν. Δεν έχαναν ευκαιρία ν’ αφήνουν ανοιχτά υπονοούμενα ότι αυτοί ήταν τα μέλη της 17Ν.
Ξένες Μυστικές Υπηρεσίες
Την πλεκτάνη αυτή σχεδίασαν και οργάνωσαν οι μεγάλες ξένες Μυστικές Υπηρεσίες τις οποίες απομυθοποίησαν το Γκουαντάναμο αλλά και η κινηματογραφική ταινία «Στο όνομα του Πατρός», που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Με τη συναίνεση βέβαια της πολιτικής ηγεσίας και των δύο πρώην μεγάλων πολιτικών κομμάτων της χώρας. Την πρακτική εκτέλεσή της, ανέλαβαν ο τότε Υπουργός Δημόσιας Τάξης και ο τότε Εισαγγελέας για την Τρομοκρατία. Γι’ αυτό και απολαμβάνουν μέχρι σήμερα μιας ιδιότυπης ασυλίας για τις πράξεις τους αλλά και για τους λόγους τους, όσο εξωφρενικοί κι αν είναι. Την πλεκτάνη αυτή συνέχισαν να την εκμεταλλεύονται μέχρι πρότινος. Πριν από 2 ή 3 χρόνια το Στέητ Ντιπάρτμεντ εξέδιδε ανακοινώσεις για ασύλληπτα μέλη της 17Ν και για κίνδυνο αναζωπύρωσης της τρομοκρατίας. Αποσιωπώντας βέβαια ότι όχι μόνο τους γνώριζαν όλους, αλλά και ότι ήταν αυτοί -ακριβέστερα η CIA- που απεφάσισαν να μην τους συλλάβουν. Κι ότι ήταν ακίνδυνοι αφού τους είχαν καταστήσει ομήρους στα χέρια τους, εκβιάζοντάς τους.
Αν είχαν συλληφθεί η Δίκη θα έπαιρνε άλλη τροπή. Η διαδικασία θα είχε τελείως άλλη πολιτική κατεύθυνση και ίσως η Δίκη να ήταν δίκαιη. Τέλος η απόφαση για αρκετούς απ’ τους κατηγορουμένους αλλά και για μένα, θα ήταν τελείως διαφορετική.
Ο Ναπολέων έλεγε ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα με τις μπαγιονέτες εκτός απ’ το να κάτσεις πάνω τους. Παραφράζοντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα με τους νόμους εκτός απ’ το να τους εφαρμόζεις με περιεχόμενο αντίθετο απ’ αυτό που έχουν. Γιατί το πρόσκαιρο όφελος που έχεις είναι δυσανάλογα μικρό σε σχέση με τη μακροχρόνια ζημιά που προκαλείς. Υπονομεύεις τις αρχές και τις αξίες, υποσκάπτεις τα θεμέλια του Κράτους Δικαίου που υποτίθεται ότι υπηρετείς. Το μετατρέπεις σε ιδεοληψία αφού στην κοινωνία κυριαρχεί η αδικία, η ανομία, η φαυλότητα, το έγκλημα. Και η Δημοκρατία γίνεται «Υπαρκτή Δημοκρατία».
Είναι μήπως τυχαίο ότι σε χρονικό διάστημα ενός και πλέον αιώνα ακούμε στη χώρα μας περίπου τα ίδια πράγματα. Στις αρχές του περασμένου αιώνα ο Ιων Δραγούμης έλεγε ότι «το κράτος με όλη τη βρώμα του δεν αξίζει να το βοηθάς, παρότι ο ίδιος το βοηθούσε. Σήμερα ακούμε για κλεπτοκρατία, χρεωκοπημένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ενώ πρώην καθηγητής της Νομικής χαρακτήριζε πριν μερικά χρόνια τη Δικαιοσύνη ως «ανύπαρκτη, τραγική και αχρεία». Κάτι το βαθύτατα σάπιο υπάρχει σ’ αυτή τη χώρα, το οποίο διαχρονικά δεν μπορεί να θεραπεύσει η ελίτ που το δημιούργησε.
Αλέκος Γιωτόπουλος
Φυλακές Κορυδαλλού
Ιούνιος 2016
ΕΞΗΓΗΣΗ
Γιατί σήμερα η επιστολή
Τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να «σπάσει» τώρα τη σιωπή του εξηγεί ο Αλ. Γιωτόπουλος. Η επιστολή είχε γραφτεί τον περασμένο Ιούνιο, όμως περίμενε την απάντηση των Αρχών για την αίτηση άδειας. «Στις 18 Μαρτίου κατέθεσα τη δεύτερη αίτηση για την αποφυλάκισή μου υπό όρο. Τρεις μήνες μετά, στα τέλη Ιουνίου, δεν μου έχουν απαντήσει ακόμη. Ενώ στην πρώτη μου αίτηση, η πρόταση (απορριπτική) του κ. Εισαγγελέα έγινε σε μόλις ένα μήνα. Αποφάσισα λοιπόν να συντάξω το παρακάτω κείμενο, αναμένοντας παράλληλα για τη δημοσίευσή του, άλλους τρεις μήνες μήπως και δεήσουν να μου απαντήσουν. Επαναλαμβάνεται δόλια τακτική που εφάρμοζαν το ‘12 και το ‘13, όταν έκανα αιτήσεις για άδεια. Ενώ όφειλαν να μου απαντήσουν σε δύο μήνες, μου απαντούσαν μια βδομάδα πριν συμπληρωθεί ένα έτος απ’ την κατάθεση της αίτησης, καταστρατηγώντας έτσι το νόμο».
Αναδημοδίευση από ΕΘΝΟς
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας αρνήθηκε να κάνει οποιοδήποτε σχόλιο για το περιεχόμενο της επιστολής του Αλ. Γιωτόπουλου. Περιορίστηκε στην εξής δήλωση στην «Εφ. Συν»: «Η φυλακή είναι πολύ σκληρή. Αν δεν έχεις ιδεώδη, δεν μπορείς να αντέξεις
Η επιστολή Γιωτόπουλου στο «Εθνος» έχει ασφαλώς μεγάλο ενδιαφέρον: για τους ιστορικούς που μελετούν την ιστορία της «17 Νοέμβρη», για τις διωκτικές αρχές, επειδή ο καταδικασμένος σε ισόβια Αλ. Γιωτόπουλος ισχυρίζεται ότι διαθέτει στοιχεία για ασύλληπτα μέλη της οργάνωσης, αλλά για και την κοινή γνώμη - τουλάχιστον εκείνο το κομμάτι της που πιστεύει ότι δεν έχουμε μάθει όλη την αλήθεια.
Στις υποθέσεις τέτοιου τύπου η περιέργεια εξάπτεται όταν εμφανίζονται άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι γνωρίζουν πρόσωπα που έχουν μείνει σκοπίμως στο απυρόβλητο. Για να δούμε τα βασικά σημεία της επιστολής του Αλ. Γιωτόπουλου και τα ερωτήματα που δημιουργούνται:
► Η επιστολή γράφτηκε, όπως λέει ο ίδιος, τον Ιούνιο, αλλά δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο. Γιατί τόση καθυστέρηση; Εχασε κάθε ελπίδα ότι θα πάρει την άδεια ολίγων ημερών (τη δικαιούται από το 2011) ή την αποφυλάκιση (επικαλείται το άρθρο 15 του Ποινικού Κώδικα);
Είναι σύμπτωση ότι η επιστολή βγήκε λίγες μέρες πριν από την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα; Ποντάρει ο Αλ. Γιωτόπουλος στην ενεργοποίηση του αμερικανικού παράγοντα προκειμένου να ξεκινήσει νέα έρευνα που θα καταρρίψει την κατηγορία ότι ήταν ο αρχηγός της «17 Νοέμβρη»;
Δύσκολο να το πιστέψει κανείς, γιατί σε άλλο σημείο της επιστολής του ο Αλ. Γιωτόπουλος επισημαίνει ότι την πλεκτάνη εναντίον του σχεδίασαν και οργάνωσαν οι μεγάλες ξένες μυστικές υπηρεσίες (άρα και η CIA) με τη συναίνεση των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων (προφανώς αναφέρεται στη Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ). Δεν είναι αφελής για να περιμένει -ακόμη κι αν ισχύουν αυτά που καταθέτει- ότι οι ξένες μυστικές υπηρεσίες θα παραδεχτούν ότι έστησαν σκευωρία για να εξοντώσουν αυτόν και να προστατεύσουν άλλους.
Κατά τον Αλ. Γιωτόπουλο, την πρακτική εκτέλεση της πλεκτάνης ανέλαβαν ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης (δηλαδή ο Μ. Χρυσοχοΐδης) και ο τότε εισαγγελέας για την τρομοκρατία (δηλαδή ο Ιωάννης Διώτης) και γι’ αυτό απολαμβάνουν μέχρι σήμερα μια ιδιότυπη ασυλία για τις πράξεις τους.
Δεν ξέρουμε πώς εννοεί την ασυλία, ο Αλ. Γιωτόπουλος, αλλά ο Μ. Χρυσοχοΐδης είναι αρκετά χρόνια εκτός πρώτης γραμμής, ενώ ο κ. Διώτης έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη για το διαβόητο στικάκι με τη λίστα Λαγκάρντ το οποίο κυκλοφορούσε από συρτάρι σε συρτάρι.
► Γράφει ότι στη γιάφκα (μάλλον εννοεί αυτήν της οδού Πάτμου) υπήρχε ένα όπλο που «έκαιγε» ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, το οποίο δεν βρέθηκε. Και αναρωτιέται ποιος το εξαφάνισε. Οι μυστικές υπηρεσίες; Κάποιος από τους συλληφθέντες που συνεργάστηκε με τις Αρχές; Υπάρχει όμως και μια άλλη εκδοχή που δεν φαίνεται να την παίρνει υπόψη του.
Το συγκεκριμένο όπλο (δεν ξέρουμε αν πρόκειται για το ιστορικό 45άρι ή για κάποιο άλλο) μπορεί να το πήρε και να το έκρυψε σε ασφαλές μέρος κάποιος από αυτούς που δεν συνεργάστηκαν με τις Αρχές. Και το έκανε αυτό για συμβολικούς λόγους. Η οργάνωση εξαρθρώθηκε, όμως οι ιδρυτικές αναφορές της (η πρώτη γραφομηχανή και το 45άρι) θα περάσουν στις επόμενες γενιές αφού ο αγώνας συνεχίζεται.
► Ισχυρίζεται ότι υπάρχουν σήμερα οκτώ ασύλληπτα μέλη της οργάνωσης, ορισμένα εκ των οποίων είχαν άμεση συμμετοχή σε ανθρωποκτονίες, άλλα σε βίαιες ενέργειες, σοβαρές, που προκάλεσαν τραυματισμούς.
Το εντυπωσιακό εδώ είναι ότι, σύμφωνα με τον Αλ. Γιωτόπουλο, τα οκτώ αυτά ασύλληπτα μέλη (το πολιτικό και επαγγελματικό προφίλ τους είχε κάποια βαρύτητα), δεν ανήκουν στην Αριστερά, κοινοβουλευτική ή εξωκοινοβουλευτική. Πού μπορεί να ανήκουν; Στη Δεξιά; Απίθανο. Μήπως στο ΠΑΣΟΚ;
Λογική εκτίμηση που συνάγεται από τα συμφραζόμενα. Ο λόγος του συντάκτη της επιστολής είναι γριφώδης: «Αν είχαν συλληφθεί, η δίκη θα έπαιρνε άλλη τροπή, η διαδικασία θα είχε τελείως άλλη πολιτική κατεύθυνση».
Πάντως είναι γνωστή η θεωρία -έχει αποτυπωθεί και σε εισαγγελικό έγγραφο (του μακαρίτη Τσεβά)- ότι το ΠΑΣΟΚ κρυβόταν πίσω από τη 17Ν ή ότι κάποιοι παράγοντές του είχαν στενές σχέσεις με την οργάνωση. Το συγκεκριμένο αφήγημα κατασκευάστηκε στην Αθήνα, υιοθετήθηκε από την τότε ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, «μετανάστευσε» στις ΗΠΑ και επέστρεψε στην Ελλάδα με το κύρος της υπογραφής της CIA.
Βεβαίως, τίποτε σχετικό δεν προέκυψε ούτε στην ανάκριση ούτε στο δικαστήριο. Οι συνωμοσιολόγοι πάντως δεξιάς και ακροδεξιάς κοπής επιμένουν. Μάλιστα οι πιο φανατικοί εξ αυτών είναι σίγουροι ότι ο πραγματικός αρχηγός ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου και υπαρχηγός ο Κώστας Λαλιώτης.
► Ο Αλ. Γιωτόπουλος ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι υπήρξε μέλος της «17 Νοέμβρη» (φυσικό είναι να αρνείται ότι ήταν ο επικεφαλής της). Θα ρωτήσει λοιπόν κάποιος: «Και από πού γνωρίζει όλα αυτά που καταγγέλλει;» Ο ίδιος λέει ότι «αποφάσισα να ψάξω, να βρω στοιχεία, να αποκαλύψω την αλήθεια.
Το έκανα με την αποφασιστική συμβολή ενός συγκρατούμενού μου». Δεν αποκαλύπτει τ’ όνομα του συγκρατούμενού του, αλλά αν πρόκειται γι’ αυτόν με τον οποίο είχε επαφή στη φυλακή (ήταν ο μόνος) δεν πρέπει να είναι και τόσο αξιόπιστος πληροφοριοδότης, αφού κατά δήλωσή του στο δικαστήριο ήταν περιφερειακό μέλος της οργάνωσης και δεν είχε άμεση εμπλοκή στις αποφάσεις της.
► Και ερχόμαστε στο κρίσιμο ερώτημα: Τι επιδιώκει να πετύχει ο Αλ. Γιωτόπουλος με αυτήν την κίνηση; Μια συμφωνία με τις Αρχές ώστε να αποφυλακιστεί; Γράφει ότι «δεν θα τους κάνω τη χάρη να πάρω μαζί μου την αλήθεια».
Λίγο παρακάτω όμως μας ενημερώνει ότι στο παρελθόν τού έγιναν προτάσεις να υπογράψει συμφωνία. Τις απέρριψε γιατί «εγώ συμφωνίες δεν υπογράφω. Παραμένω ελεύθερος να λέω ό,τι μου υπαγορεύει η συνείδησή μου κι όποτε θέλω. Στην ουσία, με τις συμφωνίες σού υπαγορεύουν και εσύ υπογράφεις». Συνεπώς; Δεν βγαίνει άκρη ως προς τη στόχευσή του.
– Καλημέρα, τι κάνεις;
Λένε ότι αν κάνεις ένα λάθος και δεν το διορθώσεις γρήγορα, αυτό θα σε οδηγήσει σε νέα, μεγαλύτερα λάθη. Αυτό συμβαίνει και με την περίπτωσή μου. Αφού με καταδίκασαν παραβιάζοντας τη νομοθεσία περί ηθικής αυτουργίας, χωρίς αποδείξεις, διέπραξαν πέρσι το φιάσκο της φυλακής Γ’ τύπου, προχωρούν τώρα σε νέα παραχάραξη του άρθρου 105 Π.Κ. Ενώ θα έπρεπε να ‘χω αποφυλακιστεί απ’ τον Ιούλιο του 2015 το αρνούνται καταστρατηγώντας το νόμο. Παρότι υπάρχει απόφαση του Αρείου Πάγου του 2009 που δικαιώνει την ερμηνεία μου.
Επειδή έχουν περάσει αρκετά χρόνια απ’ τη Δίκη είμαι υποχρεωμένος να υπενθυμίσω περιληπτικά ορισμένα πράγματα. Στις τρεις καταδίκες μου, από τρία διαφορετικά δικαστήρια υπήρξαν τρεις διαφορετικές εκδοχές της ηθικής αυτουργίας. Σύμφωνα με την απόφαση του Πρωτόδικου Δικαστηρίου ήμουν μέλος μιας τριμελούς Γραμματείας και μετέφερα τις αποφάσεις στα μέλη των πυρήνων. Στο Δευτεροβάθμιο η απόφαση αλλάζει. Μόνος μου αποφάσιζα, έπειθα κάποιον, κι αυτός έπειθε τους υπόλοιπους. Τέλος στον Αρειο Πάγο αναφέρουν, ότι έδινα τις διαταγές στα μέλη, μέσα σε ρεμπετάδικα! Να σημειώσω ότι και στις τρεις δίκες κανένας κατηγορούμενος δεν είπε ότι εγώ τον διέταξα για κάτι.
Η λογική, η πείρα και η ζωή διδάσκουν ότι όταν ένα γεγονός είναι πραγματικό, η περιγραφή του είναι πάντα η ίδια, πληκτικά μονότονη. Αν οι περιγραφές αλλάζουν σημαίνει ότι δεν είναι πραγματικό, ότι είναι ψεύτικο, κατασκευασμένο. Και ότι αναζητάς απεγνωσμένα κάποιο αφήγημα για να γίνεις πειστικός. Αυτό αποδείχτηκε και μέσα στο Δικαστήριο. Ακόμη κι αυτοί που συνεργάστηκαν με τις αρχές και ήταν λαλίστατοι, παρόλη την αφόρητη πίεση που τους ασκούσαν οι Δικαστές στη Δίκη να στέρξουν ότι υπήρχε ηγεσία ή αρχηγός, το αρνήθηκαν. Οχι γιατί φοβόντουσαν ή λόγω της ομερτά όπως ψέλλισαν κάποιοι. Αλλά γιατί όλα όσα είχαν περιγράψει με λεπτομέρειες για τον τρόπο με τον οποίο έπαιρναν τις αποφάσεις στους πυρήνες απόδειχνε ότι δεν υπήρχε ηγεσία. Κι αν έλεγαν πια το αντίθετο, η παλινωδία θα τους ξεσκέπαζε και θα κατέρρεαν.
Οι ίδιοι κατέθεσαν ότι όλα τα μέλη ήταν υποχρεωμένα, για λόγους δικαιοσύνης να συμμετάσχουν εκ περιτροπής, άμεσα στις ενέργειες. Κατά συνέπεια είναι αδύνατον κάποιος αρχηγός, για πάνω από δύο δεκαετίες, να διατάσσει τους άλλους να συμμετέχουν στις ενέργειες, χωρίς αυτός ο ίδιος να έχει συμμετάσχει σε έστω μία απ’ αυτές.
Δύο γεγονότα
Θ’ αναφέρω δύο μόνο γεγονότα για να δείξω τα «σημεία και τέρατα» που έγιναν σ’ αυτές τις δίκες. Στην Πρωτόδικη είχε έρθει μια μάρτυρας κατηγορίας, κάποιας ηλικίας που ισχυρίζονταν ότι με είχε δει στην είσοδο μιας πολυκατοικίας όπου υπήρχε μια γιάφκα, παρέα με κάποιο μέλος, για κλάσματα του δευτερολέπτου, πριν από 12 χρόνια. Σε ερώτηση του δικηγόρου μου, πώς με αναγνώρισε, απάντησε: «απ’ το χρώμα των ματιών του». Αφού συνομίλησε με έναν απ’ τους 3 Δικαστές για κάποιο διάστημα της απεύθυνα το λόγο, λέγοντας: «Μπορώ να σας κάνω μια ερώτηση;» Απαντάει: «Μάλιστα». «Ο Δικαστής με τον οποίο συνομιλούσατε, τι χρώμα έχουν τα μάτια του;» Απαντάει «Δεν ξέρω». Την ρωτάω ξανά: «Ο άλλος Δικαστής που είναι δεξιά απ’ τον Πρόεδρο, τι χρώμα έχουν τα μάτια του». Μου απαντάει με αφοπλιστική αφέλεια: «Α εγώ κ. Γιωτόπουλε, ποτέ δε συγκρατάω το χρώμα των ματιών των ανδρών». Κι όμως οι αθεόφοβοι, στην απόφαση του Αρείου Πάγου αναφέρουν ρητά ότι αυτή η μάρτυρας με αναγνώρισε χωρίς καμιά επιφύλαξη!
Το δεύτερο είναι η απόφαση του Αρείου Πάγου που αναφέρει ότι «έδινα τις διαταγές στα μέλη σε ρεμπετάδικα». Κατ’ αρχάς αυτή η αναφορά είναι παράνομη αφού δεν υπάρχει στις αποφάσεις των δύο προηγούμενων δικαστηρίων και ο Αρειος Πάγος δεν είναι δικαστήριο ουσίας. Το κυριότερο όμως είναι ότι είναι γελοία ως μη ρεαλιστική. Οποιος έχει πάει έστω και μία φορά σε ρεμπετάδικο γνωρίζει ότι λόγω της πολυκοσμίας και ενός ιδιαίτερου κλίματος οικειότητας που επικρατεί, είναι αδύνατο να κάνεις οποιαδήποτε συζήτηση χωρίς να σε ακούσουν απ’ τα διπλανά τραπέζια και ενίοτε να επέμβουν σ’ αυτήν. Κατά μείζονα λόγο δεν μπορεί να συζητάς για παράνομες πράξεις βίας, ακόμη και με κώδικες χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι. Η λογική και η πείρα λένε ότι σε τέτοιες συζητήσεις υπάρχει εχεμύθεια και μυστικότητα. Δεν μπορεί να υπάρχουν τρίτοι μάρτυρες, πόσο μάλλον οι δεκάδες θαμώνες του ρεμπετάδικου. Αυτό κάναμε στη Δικτατορία. Οταν συζητούσαμε κάποια αντιστασιακή πράξη πηγαίναμε σε απομακρυσμένες παραλίες στην ύπαιθρο όπου δεν υπήρχε ψυχή.
Χωρίς να θέλω να μακρηγορήσω δεν μπορώ ν’ αποφύγω ν’ αναφέρω τις δύο ρουκέτες που εξαπέλυσε ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου που έγινε και Υπουργός. Σύμφωνα μ’ αυτόν το γεγονός ότι γνωρίζω τη Γαλλική γλώσσα είναι ισχυρή ένδειξη ότι ήμουν ο αρχηγός και τέλος υποστήριξε ότι υπάρχει ηθική αυτουργία και με «απλό νεύμα στο φρύδι»!
Σήμερα όμως, 14 χρόνια μετά, υπάρχει μια καινούργια κατάσταση. Εάν ήμουν αρχηγός ή εάν υπήρχε ηγεσία, σ’ αυτά τα χρόνια που πέρασαν, θα είχαν αποκαλυφθεί δεκάδες περιστατικά που θα επιβεβαίωναν την ύπαρξη αυτής της ηγεσίας, από πολλές ανεξάρτητες πηγές χωρίς να μπορεί κανείς να το εμποδίσει. Κανένα όμως τέτοιο περιστατικό με λεπτομέρειες δεν αποκαλύφθηκε, επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά ότι δεν υπήρχε καμία ηγεσία κι ούτε αρχηγός.
Οσο προχωρούσε η Δίκη, γίνονταν ολοφάνερο ότι δεν υπήρχε ηγεσία. Σε σημείο που ορισμένοι απ’ τους λίγους τίμιους δημοσιογράφους, ούτε καν αριστεροί, να γράφουν καθαρά στα έντυπά τους ότι δεν υπάρχει απόδειξη για την ηθική αυτουργία. Αντίθετα όμως απ’ αυτή την πραγματικότητα η επιμονή αυτών που με παρουσίαζαν ως αρχηγό γίνονταν όλο και πιο έντονη. Αυτή η επιμονή, μου δημιούργησε απορία. Γιατί επιμένουν σε κάτι που διαψεύδεται, που είναι ολοφάνερο ψέμα. Τι κρύβεται από πίσω; Αποφάσισα να ψάξω, να βρω στοιχεία, ν’ αποκαλύψω την αλήθεια. Το έκανα με την αποφασιστική συμβολή ενός συγκρατούμενού μου, που κι αυτός αμφισβητούσε την επίσημη εκδοχή. Από διάφορους διαλόγους μέσα στη φυλακή συμπεραίνω ότι οι δράστες της πλεκτάνης γνωρίζουν ότι ξέρω ένα μέρος της αλήθειας. Αυτός μάλιστα είναι ο κυριότερος λόγος για τον οποίο δεν μου δίνουν άδεια επί 6 χρόνια ενώ την δικαιούμαι και σήμερα αρνούνται να με αποφυλακίσουν, παραβιάζοντας το άρθρο 15 του Π.Κ. Η στρατηγική τους είναι να με κρατήσουν φυλακισμένο για πάντα, αναμένοντας εναγωνίως το μοιραίο ώστε να πάρω μαζί μου την αλήθεια. Αυτή τη χάρη δεν θα τους την κάνω.
Στη διάρκεια της φυλάκισής μου, μου έγιναν προτάσεις να υπογράψω συμφωνία. Απάντησα: Εγώ, συμφωνίες δεν υπογράφω. Παραμένω ελεύθερος να λέω ό,τι μου υπαγορεύει η συνείδησή μου κι όποτε θέλω. Με τις συμφωνίες επιχειρούν να ελέγξουν τι θα πεις και τι θα κάνεις. Στην ουσία, σου υπαγορεύουν και εσύ υπογράφεις. Αποκαλύψεις σαν τη σημερινή προσπαθούν να αποτρέψουν. Αυτή η στάση μου, μου στοίχησε τη δυσμενή μεταχείριση που μου επεφύλαξαν όλα αυτά τα χρόνια.
Τα στοιχεία που παρουσιάζω προέρχονται από πηγές ανεξάρτητες, αξιόπιστες που δεν ελέγχονται από Μυστικές Υπηρεσίες. Εχουν επιβεβαιωθεί από δεύτερη. Υπάρχουν πράγματα που αγνοώ. Για τα οποία θα μπορούσα να κάνω υποθέσεις, αλλά δε θα τις κάνω. Εκτός από πράγματα ευνόητα που δεν αφορούν συγκεκριμένα πρόσωπα.
Στο παράνομο σπίτι-γιάφκα της 17Ν που αποκαλύφθηκε το 2002, υπήρχε ένα όπλο που «έκαιγε» ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Το όπλο αυτό δε βρέθηκε. Ποιος το εξαφάνισε; Οι Μυστικές Υπηρεσίες; Κάποιος απ’ τους συλληφθέντες που συνεργάστηκε με τις Αρχές; Δεύτερο, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή θα ‘πρεπε να βρεθούν επίσης σημαντικά χειρόγραφα του ίδιου προσώπου. Ούτε αυτά βρέθηκαν. Ποιος τα εξαφάνισε; Τρίτο, υπήρξαν επιβαρυντικές καταθέσεις εναντίον του ίδιου και εναντίον άλλων δύο (2) κολλητών του από συλληφθέντες που συνεργάστηκαν με τις Αρχές. Καταθέσεις περισσότερες από μία. Ποιος έδωσε εντολή να αγνοηθούν και να μπουν στο αρχείο; Οι τρεις (3) αυτοί συνδέονταν με άλλους πέντε (5). Απ’ αυτήν την ομάδα των τουλάχιστον οκτώ (8), ορισμένοι είχαν άμεση συμμετοχή σε ανθρωποκτονίες. Αλλοι σε βίαιες ενέργειες σοβαρές που προκάλεσαν τραυματισμούς. Ενώ η δραστηριότητα των πιο ασήμαντων ήταν πιο ουσιαστική και πιο συνειδητή απ’ αυτήν ορισμένων που καταδικάστηκαν στη Δίκη σε σχετικά μικρές ποινές και εξέτισαν πραγματική ποινή άνω των 5 χρόνων. Κανένας απ’ αυτούς δε συνελήφθη. Σε κανένα δεν ασκήθηκε δίωξη. Γιατί;
Για δύο λόγους. Ο πρώτος κυριότερος και καθοριστικός είναι ότι οδηγούσαν σε έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, τον οποίο δεν ήθελαν να αγγίξουν. Που δεν είναι βέβαια η αριστερά είτε κοινοβουλευτική είτε εξωκοινοβουλευτική. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αν συλλαμβάνονταν έστω 2 ή 3 απ’ αυτούς, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να καταδικαστώ ως ηθικός αυτουργός. Γιατί το προφίλ τους, τόσο το πολιτικό όσο και το επαγγελματικό είχε κάποια βαρύτητα και δεν θα μπορούσαν να τους παρουσιάσουν ως απλά ενεργούμενα που εκτελούν τυφλά τις εντολές μου. Οι παλιοί μου φίλοι της Δικτατορικής περιόδου χρησιμοποιήθηκαν ως μανδύας πίσω απ’ τον οποίο, τους έκρυψαν. Δεν έχαναν ευκαιρία ν’ αφήνουν ανοιχτά υπονοούμενα ότι αυτοί ήταν τα μέλη της 17Ν.
Ξένες Μυστικές Υπηρεσίες
Την πλεκτάνη αυτή σχεδίασαν και οργάνωσαν οι μεγάλες ξένες Μυστικές Υπηρεσίες τις οποίες απομυθοποίησαν το Γκουαντάναμο αλλά και η κινηματογραφική ταινία «Στο όνομα του Πατρός», που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Με τη συναίνεση βέβαια της πολιτικής ηγεσίας και των δύο πρώην μεγάλων πολιτικών κομμάτων της χώρας. Την πρακτική εκτέλεσή της, ανέλαβαν ο τότε Υπουργός Δημόσιας Τάξης και ο τότε Εισαγγελέας για την Τρομοκρατία. Γι’ αυτό και απολαμβάνουν μέχρι σήμερα μιας ιδιότυπης ασυλίας για τις πράξεις τους αλλά και για τους λόγους τους, όσο εξωφρενικοί κι αν είναι. Την πλεκτάνη αυτή συνέχισαν να την εκμεταλλεύονται μέχρι πρότινος. Πριν από 2 ή 3 χρόνια το Στέητ Ντιπάρτμεντ εξέδιδε ανακοινώσεις για ασύλληπτα μέλη της 17Ν και για κίνδυνο αναζωπύρωσης της τρομοκρατίας. Αποσιωπώντας βέβαια ότι όχι μόνο τους γνώριζαν όλους, αλλά και ότι ήταν αυτοί -ακριβέστερα η CIA- που απεφάσισαν να μην τους συλλάβουν. Κι ότι ήταν ακίνδυνοι αφού τους είχαν καταστήσει ομήρους στα χέρια τους, εκβιάζοντάς τους.
Αν είχαν συλληφθεί η Δίκη θα έπαιρνε άλλη τροπή. Η διαδικασία θα είχε τελείως άλλη πολιτική κατεύθυνση και ίσως η Δίκη να ήταν δίκαιη. Τέλος η απόφαση για αρκετούς απ’ τους κατηγορουμένους αλλά και για μένα, θα ήταν τελείως διαφορετική.
Ο Ναπολέων έλεγε ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα με τις μπαγιονέτες εκτός απ’ το να κάτσεις πάνω τους. Παραφράζοντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα με τους νόμους εκτός απ’ το να τους εφαρμόζεις με περιεχόμενο αντίθετο απ’ αυτό που έχουν. Γιατί το πρόσκαιρο όφελος που έχεις είναι δυσανάλογα μικρό σε σχέση με τη μακροχρόνια ζημιά που προκαλείς. Υπονομεύεις τις αρχές και τις αξίες, υποσκάπτεις τα θεμέλια του Κράτους Δικαίου που υποτίθεται ότι υπηρετείς. Το μετατρέπεις σε ιδεοληψία αφού στην κοινωνία κυριαρχεί η αδικία, η ανομία, η φαυλότητα, το έγκλημα. Και η Δημοκρατία γίνεται «Υπαρκτή Δημοκρατία».
Είναι μήπως τυχαίο ότι σε χρονικό διάστημα ενός και πλέον αιώνα ακούμε στη χώρα μας περίπου τα ίδια πράγματα. Στις αρχές του περασμένου αιώνα ο Ιων Δραγούμης έλεγε ότι «το κράτος με όλη τη βρώμα του δεν αξίζει να το βοηθάς, παρότι ο ίδιος το βοηθούσε. Σήμερα ακούμε για κλεπτοκρατία, χρεωκοπημένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ενώ πρώην καθηγητής της Νομικής χαρακτήριζε πριν μερικά χρόνια τη Δικαιοσύνη ως «ανύπαρκτη, τραγική και αχρεία». Κάτι το βαθύτατα σάπιο υπάρχει σ’ αυτή τη χώρα, το οποίο διαχρονικά δεν μπορεί να θεραπεύσει η ελίτ που το δημιούργησε.
Αλέκος Γιωτόπουλος
Φυλακές Κορυδαλλού
Ιούνιος 2016
ΕΞΗΓΗΣΗ
Γιατί σήμερα η επιστολή
Τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να «σπάσει» τώρα τη σιωπή του εξηγεί ο Αλ. Γιωτόπουλος. Η επιστολή είχε γραφτεί τον περασμένο Ιούνιο, όμως περίμενε την απάντηση των Αρχών για την αίτηση άδειας. «Στις 18 Μαρτίου κατέθεσα τη δεύτερη αίτηση για την αποφυλάκισή μου υπό όρο. Τρεις μήνες μετά, στα τέλη Ιουνίου, δεν μου έχουν απαντήσει ακόμη. Ενώ στην πρώτη μου αίτηση, η πρόταση (απορριπτική) του κ. Εισαγγελέα έγινε σε μόλις ένα μήνα. Αποφάσισα λοιπόν να συντάξω το παρακάτω κείμενο, αναμένοντας παράλληλα για τη δημοσίευσή του, άλλους τρεις μήνες μήπως και δεήσουν να μου απαντήσουν. Επαναλαμβάνεται δόλια τακτική που εφάρμοζαν το ‘12 και το ‘13, όταν έκανα αιτήσεις για άδεια. Ενώ όφειλαν να μου απαντήσουν σε δύο μήνες, μου απαντούσαν μια βδομάδα πριν συμπληρωθεί ένα έτος απ’ την κατάθεση της αίτησης, καταστρατηγώντας έτσι το νόμο».
Αναδημοδίευση από ΕΘΝΟς
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας αρνήθηκε να κάνει οποιοδήποτε σχόλιο για το περιεχόμενο της επιστολής του Αλ. Γιωτόπουλου. Περιορίστηκε στην εξής δήλωση στην «Εφ. Συν»: «Η φυλακή είναι πολύ σκληρή. Αν δεν έχεις ιδεώδη, δεν μπορείς να αντέξεις
Η επιστολή Γιωτόπουλου στο «Εθνος» έχει ασφαλώς μεγάλο ενδιαφέρον: για τους ιστορικούς που μελετούν την ιστορία της «17 Νοέμβρη», για τις διωκτικές αρχές, επειδή ο καταδικασμένος σε ισόβια Αλ. Γιωτόπουλος ισχυρίζεται ότι διαθέτει στοιχεία για ασύλληπτα μέλη της οργάνωσης, αλλά για και την κοινή γνώμη - τουλάχιστον εκείνο το κομμάτι της που πιστεύει ότι δεν έχουμε μάθει όλη την αλήθεια.
Στις υποθέσεις τέτοιου τύπου η περιέργεια εξάπτεται όταν εμφανίζονται άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι γνωρίζουν πρόσωπα που έχουν μείνει σκοπίμως στο απυρόβλητο. Για να δούμε τα βασικά σημεία της επιστολής του Αλ. Γιωτόπουλου και τα ερωτήματα που δημιουργούνται:
► Η επιστολή γράφτηκε, όπως λέει ο ίδιος, τον Ιούνιο, αλλά δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο. Γιατί τόση καθυστέρηση; Εχασε κάθε ελπίδα ότι θα πάρει την άδεια ολίγων ημερών (τη δικαιούται από το 2011) ή την αποφυλάκιση (επικαλείται το άρθρο 15 του Ποινικού Κώδικα);
Είναι σύμπτωση ότι η επιστολή βγήκε λίγες μέρες πριν από την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα; Ποντάρει ο Αλ. Γιωτόπουλος στην ενεργοποίηση του αμερικανικού παράγοντα προκειμένου να ξεκινήσει νέα έρευνα που θα καταρρίψει την κατηγορία ότι ήταν ο αρχηγός της «17 Νοέμβρη»;
Δύσκολο να το πιστέψει κανείς, γιατί σε άλλο σημείο της επιστολής του ο Αλ. Γιωτόπουλος επισημαίνει ότι την πλεκτάνη εναντίον του σχεδίασαν και οργάνωσαν οι μεγάλες ξένες μυστικές υπηρεσίες (άρα και η CIA) με τη συναίνεση των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων (προφανώς αναφέρεται στη Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ). Δεν είναι αφελής για να περιμένει -ακόμη κι αν ισχύουν αυτά που καταθέτει- ότι οι ξένες μυστικές υπηρεσίες θα παραδεχτούν ότι έστησαν σκευωρία για να εξοντώσουν αυτόν και να προστατεύσουν άλλους.
Κατά τον Αλ. Γιωτόπουλο, την πρακτική εκτέλεση της πλεκτάνης ανέλαβαν ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης (δηλαδή ο Μ. Χρυσοχοΐδης) και ο τότε εισαγγελέας για την τρομοκρατία (δηλαδή ο Ιωάννης Διώτης) και γι’ αυτό απολαμβάνουν μέχρι σήμερα μια ιδιότυπη ασυλία για τις πράξεις τους.
Δεν ξέρουμε πώς εννοεί την ασυλία, ο Αλ. Γιωτόπουλος, αλλά ο Μ. Χρυσοχοΐδης είναι αρκετά χρόνια εκτός πρώτης γραμμής, ενώ ο κ. Διώτης έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη για το διαβόητο στικάκι με τη λίστα Λαγκάρντ το οποίο κυκλοφορούσε από συρτάρι σε συρτάρι.
► Γράφει ότι στη γιάφκα (μάλλον εννοεί αυτήν της οδού Πάτμου) υπήρχε ένα όπλο που «έκαιγε» ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, το οποίο δεν βρέθηκε. Και αναρωτιέται ποιος το εξαφάνισε. Οι μυστικές υπηρεσίες; Κάποιος από τους συλληφθέντες που συνεργάστηκε με τις Αρχές; Υπάρχει όμως και μια άλλη εκδοχή που δεν φαίνεται να την παίρνει υπόψη του.
Το συγκεκριμένο όπλο (δεν ξέρουμε αν πρόκειται για το ιστορικό 45άρι ή για κάποιο άλλο) μπορεί να το πήρε και να το έκρυψε σε ασφαλές μέρος κάποιος από αυτούς που δεν συνεργάστηκαν με τις Αρχές. Και το έκανε αυτό για συμβολικούς λόγους. Η οργάνωση εξαρθρώθηκε, όμως οι ιδρυτικές αναφορές της (η πρώτη γραφομηχανή και το 45άρι) θα περάσουν στις επόμενες γενιές αφού ο αγώνας συνεχίζεται.
► Ισχυρίζεται ότι υπάρχουν σήμερα οκτώ ασύλληπτα μέλη της οργάνωσης, ορισμένα εκ των οποίων είχαν άμεση συμμετοχή σε ανθρωποκτονίες, άλλα σε βίαιες ενέργειες, σοβαρές, που προκάλεσαν τραυματισμούς.
Το εντυπωσιακό εδώ είναι ότι, σύμφωνα με τον Αλ. Γιωτόπουλο, τα οκτώ αυτά ασύλληπτα μέλη (το πολιτικό και επαγγελματικό προφίλ τους είχε κάποια βαρύτητα), δεν ανήκουν στην Αριστερά, κοινοβουλευτική ή εξωκοινοβουλευτική. Πού μπορεί να ανήκουν; Στη Δεξιά; Απίθανο. Μήπως στο ΠΑΣΟΚ;
Λογική εκτίμηση που συνάγεται από τα συμφραζόμενα. Ο λόγος του συντάκτη της επιστολής είναι γριφώδης: «Αν είχαν συλληφθεί, η δίκη θα έπαιρνε άλλη τροπή, η διαδικασία θα είχε τελείως άλλη πολιτική κατεύθυνση».
Πάντως είναι γνωστή η θεωρία -έχει αποτυπωθεί και σε εισαγγελικό έγγραφο (του μακαρίτη Τσεβά)- ότι το ΠΑΣΟΚ κρυβόταν πίσω από τη 17Ν ή ότι κάποιοι παράγοντές του είχαν στενές σχέσεις με την οργάνωση. Το συγκεκριμένο αφήγημα κατασκευάστηκε στην Αθήνα, υιοθετήθηκε από την τότε ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, «μετανάστευσε» στις ΗΠΑ και επέστρεψε στην Ελλάδα με το κύρος της υπογραφής της CIA.
Βεβαίως, τίποτε σχετικό δεν προέκυψε ούτε στην ανάκριση ούτε στο δικαστήριο. Οι συνωμοσιολόγοι πάντως δεξιάς και ακροδεξιάς κοπής επιμένουν. Μάλιστα οι πιο φανατικοί εξ αυτών είναι σίγουροι ότι ο πραγματικός αρχηγός ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου και υπαρχηγός ο Κώστας Λαλιώτης.
► Ο Αλ. Γιωτόπουλος ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι υπήρξε μέλος της «17 Νοέμβρη» (φυσικό είναι να αρνείται ότι ήταν ο επικεφαλής της). Θα ρωτήσει λοιπόν κάποιος: «Και από πού γνωρίζει όλα αυτά που καταγγέλλει;» Ο ίδιος λέει ότι «αποφάσισα να ψάξω, να βρω στοιχεία, να αποκαλύψω την αλήθεια.
Το έκανα με την αποφασιστική συμβολή ενός συγκρατούμενού μου». Δεν αποκαλύπτει τ’ όνομα του συγκρατούμενού του, αλλά αν πρόκειται γι’ αυτόν με τον οποίο είχε επαφή στη φυλακή (ήταν ο μόνος) δεν πρέπει να είναι και τόσο αξιόπιστος πληροφοριοδότης, αφού κατά δήλωσή του στο δικαστήριο ήταν περιφερειακό μέλος της οργάνωσης και δεν είχε άμεση εμπλοκή στις αποφάσεις της.
► Και ερχόμαστε στο κρίσιμο ερώτημα: Τι επιδιώκει να πετύχει ο Αλ. Γιωτόπουλος με αυτήν την κίνηση; Μια συμφωνία με τις Αρχές ώστε να αποφυλακιστεί; Γράφει ότι «δεν θα τους κάνω τη χάρη να πάρω μαζί μου την αλήθεια».
Λίγο παρακάτω όμως μας ενημερώνει ότι στο παρελθόν τού έγιναν προτάσεις να υπογράψει συμφωνία. Τις απέρριψε γιατί «εγώ συμφωνίες δεν υπογράφω. Παραμένω ελεύθερος να λέω ό,τι μου υπαγορεύει η συνείδησή μου κι όποτε θέλω. Στην ουσία, με τις συμφωνίες σού υπαγορεύουν και εσύ υπογράφεις». Συνεπώς; Δεν βγαίνει άκρη ως προς τη στόχευσή του.
Συντάκτης: Τάσος Παππάς
Αναδημοσίευση από :Εφημερίδα Των Συντακτών
Την καλύτερη απάντηση στην δειλή κι εντελώς ακατανόητη , εδώ και δεκαέξι χρόνια , συμπεριφορά του Γιωτόπουλυ την δίνει ο σ. Κουφοντίνας...
Συνέντευξη στην Κατερίνα Κατή
– Καλημέρα, τι κάνεις;
–
Επειδή σαν σήμερα σας 15 Νοέμβρη 1973 ξεκινούσε η εξέγερση του
Πολυτεχνείου με σύνθημα «έξω οι ΗΠΑ» και επειδή σήμερα διάλεξε
προκλητικά να έρθει ο Ομπάμα, εδώ στον Κορυδαλλό οι πολιτικοί
κρατούμενοι κρατάμε το μεσημέρι ανοιχτό το προαύλιο, συμμετέχοντας
συμβολικά κι εμείς στις αντιαμερικανικές εκδηλώσεις. Αυτό κάνουμε τώρα.
– Μα τώρα ο Ομπάμα είναι φίλος μας, φέρνει ελπίδα.
–
Φέρνει «μεταρρυθμίσεις», που θα πει μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις,
ομαδικές απολύσεις κ.λπ. Έρχεται να πουλήσει αεροπλάνα, να βάλει πιο
βαθιά τη χώρα στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, να βάλει ταφόπλακα
στο Κυπριακό. Ναι, πραγματικά, κάποιοι θυμήθηκαν όψιμα το «οι Αμερικανοί
είναι φίλοι μας» και απαγορεύουν τις διαδηλώσεις εναντίον τους.
– Όμως, θα μας στηρίξουν απέναντι στους Γερμανούς για το χρέος.
–
ΗΠΑ και Γερμανία δεν τσακώνονται για χάρη μας. Μαζί είναι στην τρόικα,
μαζί χρησιμοποιούν το χρέος για την υποταγή και την αποικιοποίηση της
χώρας. Αν τσακώνονται μεταξύ τους, σε τελευταία ανάλυση ο καβγάς είναι
για το πάπλωμα, για το πώς θα μοιράσουν το ελληνικό οικόπεδο με την
προνομιακή γεωπολιτική θέα. Εμείς δηλαδή θα χαιρόμαστε αν μας τρώει ο
λύκος και όχι η ύαινα;
–
Ναι, αλλά από αυτό τον καβγά δεν μπορεί να βγει κάτι καλό για εμάς; Ο
ελληνικός λαός δεν μπορεί να ελπίζει στην κυβέρνηση που
διαπραγματεύεται;
–
Όταν σε θεωρούν δεδομένο, δεν μπορείς να διαπραγματευτείς. Ο ελληνικός
λαός πίστεψε στην ελπίδα και με εξαιρετική γενναιοδωρία πήρε ένα κόμμα
του 3% και το έκανε κυβέρνηση. Και αυτή η κυβέρνηση, δίχως σχέδιο, δίχως
προετοιμασία, δίχως τη στόφα που απαιτεί η ιστορική προοπτική, είπε το
«ναι» σε όλα, υπέκυψε. Την ιστορία όμως ποτέ δεν την έγραψαν τα «ναι»,
πάντα τα «όχι» τη γράφουν, και η μόνη αυθεντική ελπίδα του λαού είναι αν
πει «όχι» στους ξένους προστάτες και τους ντόπιους μεσσίες.
– Ας περάσουμε σε άλλα, πιο ειδικά θέματα. Τι έχεις να πεις για την τελευταία επιστολή Γιωτόπουλου;
– Τι να πω; Θλίψη και αηδία προκαλεί. Είχε δίκιο εκείνος ο παλιός κομμουνιστής που έλεγε ότι ο κατήφορος δεν έχει πάτο.
– Στην επιστολή όμως κάνει συγκεκριμένες αναφορές σε τρεις «κολλητούς» και άλλους πέντε «συνδεόμενους».
–
Και στην επόμενη επιστολή ποιος ξέρει τι άλλο θα επινοήσει. Σενάρια,
που ταυτίζονται όμως με τις τερατουργίες που εξέβραζαν οι οχετοί από τα
υπόγεια δυσωδών υπηρεσιών. Αλλά σύμφωνα με την ηθική του κυρίου Γ, αν
τυχόν υπήρχαν στα σπίτια της οργάνωσης στοιχεία γι’ αυτούς τους
φανταστικούς και μυστηριώδεις «οκτώ», αυτοί θα έπρεπε να συλληφθούν
γιατί έτσι θα αδυνάτιζαν οι κατηγορίες εναντίον του. Ανατριχιαστικό.
Είναι η ηθική «κρεμάστε τον αδερφό μου γιατί ζαλίζομαι».
– Μετά όμως την επιστολή Γιωτόπουλου η Αντιτρομοκρατική ξανάνοιξε τον φάκελο της 17Ν…
–
Όταν ο κύριος Γ κατασκεύαζε αυτά τα μυθεύματα, ήξερε καλά τι έκανε. Θα
ήταν ανόητος αν περίμενε ότι η αστυνομία δεν θα χρησιμοποιούσε αυτή την
ευκαιρία. Έτσι, η Αντιτρομοκρατική πήρε τη σκυτάλη, ξανάρχισε τη
φάμπρικα των διαρροών, αναμοχλεύει έωλες ιστορίες και ξαναστήνει σαθρές
κατασκευές που έχουν ξεκαθαρίσει και καταρρεύσει από παλιά, εμπλέκει
ανθρώπους που έχει ταλαιπωρήσει και στο παρελθόν, αναστατώνει
οικογένειες και ζωές. Όμως αυτή η συντονισμένη επιχείρηση επαναφοράς του
κλίματος τρομοϋστερίας δεν θα περάσει.
– Αν έρθει η Αντιτρομοκρατική, τι θα τους πεις;
Εγώ δεν έχω τίποτα να πω μαζί τους. Ας πάνε να ρωτήσουν τον κύριο Γ., μπορεί κάτι να έχει λησμονήσει.
– Έχεις
μπει στον δέκατο πέμπτο χρόνο σου στη φυλακή και παρότι εδώ και πάνω
από έξι χρόνια δικαιούσαι άδετα, όχι μόνο δεν σου δίνουν, αλλά δεν
τηρούν καν τα χρονικά όρια για την εξέταση των αιτήσεων σου και
καθυστερούν επί πολλούς μήνες τη σύγκληση του αρμόδιου συμβουλίου της
Φυλακής, καταστρατηγώντας έτσι το δικαίωμα στην άδεια. Γιατί γίνεται
αυτό;
–
Είναι φανερό ότι υπάρχει ένα καθεστώς ειδικής αντιμετώπισης. Αν όμως
εγώ συζητάω δημόσια το ζήτημα της άδειας στους πολιτικούς κρατούμενους,
είναι επειδή νομίζω ότι ενδιαφέρει ευρύτερα την κοινωνία για δύο κυρίως
λόγους. Πρώτα, γιατί η άλλη όψη του νομίσματος της μνημονιακής
οικονομικής καταστολής είναι η περιστολή των ατομικών και κοινωνικών
δικαιωμάτων. Ένα από αυτά τα δικαιώματα που περιστέλλονται (και που δεν
είναι παραχωρήσεις αλλά κατακτήσεις αγώνων) είναι και το ζήτημα της
άδειας. Και δεύτερο, επειδή η κυβέρνηση αυτή που θέλει να λέγεται
αριστερή θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεση, σε ό,τι με αφορά, την αποκήρυξη
των ιδεών μου. Ζητά να υπογράψω δήλωση μετάνοιας. Όμως αυτό το τίμημα
δεν μπορώ να το καταβάλω. Είμαι πολύ μικρός για να διαπράξω τόσο
τεράστια ατιμία απέναντι στην επαναστατική μνήμη. Θα ήταν δειλία,
ποταπότητα να κηλιδώσω τη μικρή προσωπική μου ιστορία με μια τέτοια
ταπεινή πράξη.
– Πριν από λίγες ημέρες έγινε επίθεση κατά της γαλλικής πρεσβείας. Πώς τη σχολιάζεις;
Αν
η ενέργεια αυτή έγινε, για παράδειγμα, ως αλληλεγγύη στον επαναστάτη
Ζορζ Ιμπραχίμ Αμπντάλα, που το γαλλικό κράτος, εκδικητικά και
παραβιάζοντας τους ίδιους του τους νόμους, τον κρατά φυλακή 33 χρόνια
τώρα, τότε η συμβολική αυτή ενέργεια μιλά από μόνη της.
– Ποια είναι η γνώμη σου για τη λεγόμενη «νεοτρομοκρατία»;
–
Όταν έκλεισε ο δικός μας κύκλος του αντάρτικου πόλης, είδαμε άλλους
κύκλους να ανοίγουν, ενός νέου αντάρτικου, με χαρακτηριστικά διαφορετικά
από τα δικά μας, πιο «μητροπολιτικά», πιο «κοινωνικά», με τις
αναμενόμενες διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του όσον αφορά τη στόχευση,
το σχέδιο, την κοινωνική απεύθυνση. Όμως να ρωτήσω κι εγώ από τη μεριά
μου, γιατί υπάρχει αυτή η «ελληνική εξαίρεση», αυτή η «δυναμική
επιμονή», που δεν θα υπήρχε αν δεν έβρισκε κάποια κοινωνική αποδοχή; Έχω
προσπαθήσει να απαντήσω: οφείλεται σε ιστορικούς λόγους, αλλά
σχετίζεται και με τη σημερινή συγκυρία. Μήπως είναι κι αυτό ένα κομμάτι,
μία από τις όψεις μιας κοινωνικής αντίστασης, γιατί «δεν υπάρχει ειρήνη
χωρίς δικαιοσύνη»;
–
Ναι, νομίζω ότι απαντάς και στα δύο βιβλία σου πάνω σε αυτό, τόσο στο
πρώτο, το αυτοβιογραφικό ας πούμε, όσο και στο δεύτερο, στον διάλογο με
τον συνάδελφο Τάσο Παππά. Πού στόχευες όμως ευρύτερα όταν τα έγραφες;
–
Γράφω, ιδίως με όλα αυτά που γίνονται, γιατί αν δεν γράψω, ως πολιτικός
άνθρωπος θα εκραγώ. Γράφω για τον απολογισμό, γιατί πρέπει να δώσουμε
λογαριασμό για όσα έγιναν στον φυσικό αποδέκτη του λόγου μας, γράφω για
να ανοίξει ο διάλογος γι’ αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας, γράφω και
για την προοπτική, γι’ αυτά που μέλλεται να έρθουν, «με το αυτί στη βοή
των επερχόμενων γεγονότων». Επειδή η κοινωνική χειραφέτηση είναι
πρώτιστα φαινόμενο της κοινωνικής συνείδησης, επιζητώντας να πάρω μέρος
κι εγώ στον πόλεμο των ιδεών, που έρχεται από παλιά, συνεχίστηκε και
μέσα από τη δική μας δράση και θα συνεχίζεται μέχρι να έρθει η εποχή του
ανθρώπου.
Αναδημοσίευση απο : Δημήτρης Κουφοντίνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου