Μετά το κείμενο του μέλους του Επαναστατικού Αγώνα Νίκου Μαζιώτη και κρατούμενου στις φυλακές υψίστης ασφαλείας, «Τη λύση δεν την δίνουν οι εκλογές, αλλά ο ένοπλος λαός» που δημοσιεύτηκε στο indymedia,στις 12/12/2014, έχει ξεκινήσει ένας διαδικτυακός διάλογος για την οργάνωση του αναρχικού κινήματος, την απεύθυνσή του στην κοινωνία, την διάδοση των ιδεών και των θέσεών του…πάνω σε αυτή τη συζήτηση που μπορεί όποιος θέλει να την παρακολουθήσει στο indymedia, ο Νίκος Μαζιώτης απαντά και προτείνει «να παρθούν πρωτοβουλίες από συντρόφισσες και συντρόφους μέσα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και τον ευρύτερο αντικαπιταλιστικό, ανεξάρτητα αν ανήκουν σε συλλογικότητες ή είναι άτομα, για τη σύνθεση μιας πλατφόρμας που θα εμπεριέχει τις δικές μας κοινές θέσεις και προτάσεις για έναν επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό στην ελληνική επικράτεια και όχι μόνο.»
Ολόκληρο το κείμενο έχει ως εξής:
Είναι αρκετά θετικό το γεγονός ότι έχει ξεκινήσει ένας διάλογος μεταξύ συντρόφων στο διαδίκτυο για την πλατφόρμα του Επαναστατικού Αγώνα, η οποία είχε κατατεθεί για πρώτη φορά, όταν είχαμε αναλάβει την ευθύνη για την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας τον περασμένο Απρίλιο και την επικαιροποίησα στο πρόσφατο κείμενο μου «Tη λύση δεν την δίνουν οι εκλογές αλλά ο ένοπλος λαός».
Ούτως ή άλλως, εμείς ως οργάνωση επιδιώκαμε και επιδιώκουμε τον διάλογο μέσα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και στον ευρύτερο αντικαπιταλιστικό και το είχαμε δηλώσει όταν είχε κατατεθεί η πλατφόρμα, η οποία κατά τη γνώμη μας θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση ενός επαναστατικού κινήματος, δηλαδή θα μπορούσε να αποτελέσει τις πολιτικές θέσεις και προτάσεις ενός κινήματος στη σημερινή εποχή της κρίσης για έναν επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό.
Άποψη μου είναι ότι αυτός ο διάλογος θα πρέπει να συνεχιστεί, όχι μόνο στα πλαίσια του διαδικτύου, αλλά θα πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες από συντρόφισσες και συντρόφους μέσα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και τον ευρύτερο αντικαπιταλιστικό, ανεξάρτητα αν ανήκουν σε συλλογικότητες ή είναι άτομα, για τη σύνθεση μιας πλατφόρμας που θα εμπεριέχει τις δικές μας κοινές θέσεις και προτάσεις για έναν επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό στην ελληνική επικράτεια και όχι μόνο.
Αυτές οι θέσεις, αποτελούν ουσιαστικά τις προτάσεις μας στον λαό και στην κοινωνία, πάνω στο τί θέση παίρνουμε πάνω στα σημερινά προβλήματα που δημιούργησε η καπιταλιστική κρίση, πώς θα ανατρέψουμε τον καπιταλισμό και το κράτος και τι προτείνουμε για να οικοδομήσουμε την ακρατική-αταξική κοινωνία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Η σύνθεση θέσεων και προτάσεων είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία επαναστατικού κινήματος και προηγείται μιας συζήτησης για τις δομές του κινήματος. Όμως οι θέσεις και οι δομές δεν είναι ανεξάρτητα πράγματα μεταξύ τους, γιατί οι θέσεις και οι δομές ενός κινήματος αντανακλούν σε μικρογραφία την κοινωνική οργάνωση την οποία προτείνουμε.
Ακριβώς όπως το συγκεντρωτικό μονολιθικό κόμμα των μπολσεβίκων αντανακλούσε το συγκεντρωτικό και ολοκληρωτικό χαρακτήρα της Σοβιετικής Ένωσης και των καθεστώτων του ανύπαρκτου σοσιαλισμού, έτσι και η ομοσπονδιακή οργάνωση των αναρχικών από την εποχή της πρώτης διεθνούς αντανακλά την ομοσπονδιακή μορφή της αταξικής κοινωνίας και του ελευθεριακού κομμουνισμού που πρεσβεύουμε ως αναρχικοί, και έγινε πράξη ως ένα βαθμό για ένα βραχύβιο διάστημα το 1936-1937, στο τμήμα της ισπανικής επικράτειας όπου είχε κατασταλεί το πραξικόπημα του Φράνκο.
Εδώ θα μπορούσα να κάνω έναν ιστορικό παραλληλισμό, ότι όπως τότε οι Ισπανοί αναρχικοί οι οποίοι δεν έτρεφαν καμία εκτίμηση απέναντι στον αστικό κοινοβουλευτισμό και στην τότε κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, απάντησαν στο φασιστικό πραξικόπημα με μια ένοπλη κοινωνική επανάσταση, έτσι και τώρα οι αναρχικοί στην Ελλάδα απέναντι στην επέλαση του σύγχρονου φασισμού της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ που έχει επιβληθεί τα τελευταία τεσσερισήμισι χρόνια, θα πρέπει δημιουργώντας ένα ευρύ ταξικό και κοινωνικό ρεύμα, να απαντήσουν αναλόγως με μια ένοπλη κοινωνική επανάσταση.
Εμείς από την πλευρά μας ως Επαναστατικός Αγώνας, έχοντας μιλήσει επανειλημμένα από το 2009, ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα επαναστατικό κίνημα στην Ελλάδα, που θα εκμεταλλευτεί την κρίση του συστήματος και θα απαντήσει στο σύγχρονο φασισμό και την πολιτική διάσωση του καπιταλισμού που επιβάλλουν τα μνημόνια, προσπαθούμε να συνεισφέρουμε προς αυτή την κατεύθυνση είτε μέσα από την πρακτική της ένοπλης προπαγάνδας, είτε μέσα από τις αναλύσεις των προκηρύξεων μας, με τις οποίες προσπαθούμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε το ίδιο το σύστημα, τον εχθρό, τις συνθήκες που ζούμε, την κρίση του συστήματος και τα αίτια που την προκάλεσαν, και την πολιτική διάσωση που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, καταθέσαμε την πλατφόρμα του Απριλίου του 2014, προσπαθώντας να συνθέσουμε όσο γίνεται πιο ξεκάθαρα, τις θέσεις που κατά τη γνώμη μας πρέπει να έχει ένα επαναστατικό κίνημα στην Ελλάδα, όσον αφορά την κρίση χρέους, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ, ζητήματα για τα οποία πρέπει να πάρουμε θέση, καθώς και τον επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό που αφορά τη συντριβή του κεφαλαίου και του κράτους και την αναδιοργάνωση της κοινωνίας στα πλαίσια της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιαχείρισης.
Είναι θετικό και θεμιτό ότι υπήρξαν προβληματισμοί και ερωτηματικά σε σχέση με την πλατφόρμα. Γι’ αυτό επιθυμώ και οφείλω ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, που συμμετείχε στη σύνθεση αυτής της πλατφόρμας, να πάρω θέση και να απαντήσω στους προβληματισμούς που αναπτύχθηκαν στο διάλογο των συντρόφων.
Το σημείο που προκάλεσε τους προβληματισμούς, είναι η θέση της πλατφόρμας που αναφέρεται στην «κατάργηση του κράτους και του αστικού κοινοβουλίου των επαγγελματιών πολιτικών και αντικατάσταση τους από ένα συνομοσπονδιακό σύστημα Λαϊκών Συνελεύσεων και Εργατικών Συμβουλίων, ο συντονισμός των οποίων, η επικοινωνία και η εκτέλεση των αποφάσεων θα γίνεται από αντιπροσώπους αιρετούς και άμεσα ανακλητούς.
Σε εθνικό επίπεδο θα υπάρχει στη θέση του παλιού αντιπροσωπευτικού αστικού κοινοβουλίου μια ανώτατη Συνομοσπονδιακή Λαϊκή Συνέλευση, τα μέλη της οποίας θα προέρχονται από εξουσιοδοτημένα μέλη – αντιπροσώπους αιρετούς και άμεσα ανακλητούς από τις τοπικές Λαϊκές Συνελεύσεις και τα Εργατικά Συμβούλια».
Τέθηκε από ορισμένους συντρόφους το ερώτημα κατά πόσο μπορεί να θεωρείται αναρχική μια κοινωνική οργάνωση που αποδέχεται την αντιπροσώπευση και υπάρχει μια ανώτατη Συνομοσπονδιακή Λαϊκή Συνέλευση, και ότι μια τέτοια μορφή οργάνωσης έχει περισσότερη σχέση με τη λενινιστική αντίληψη πραγμάτων και πιθανόν με ένα μεταβατικό στάδιο, υπονοώντας τη «δικτατορία του προλεταριάτου» ή του «εργατικού κράτους», αντίληψη που υποστήριζαν οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν.
Οι προβληματισμοί αυτοί είναι αβάσιμοι γιατί οι θέσεις της πλατφόρμας, είναι συμβατές με την ιστορική εμπειρία του αναρχικού κινήματος.
Επειδή ζούμε στην εποχή της σύγχυσης όπου οι έννοιες έχουν χάσει το νόημα τους, και επειδή πρέπει να τις επανεφεύρουμε και να τις επαναοικειοπηθούμε, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι οι αναρχικοί ιστορικά ποτέ δεν είχαν πρόβλημα με το ζήτημα της αντιπροσώπευσης ή της εκπροσώπευσης, όπως το έθεσε κάποιος σύντροφος. Η έννοια της αντιπροσώπευσης ή της εκπροσώπευσης, δεν είναι ταυτόσημη με τον αστικό κοινοβουλευτισμό, όπως ενδέχεται να νομίζουν αρκετοί αναρχικοί σήμερα. Μη συγχέουμε το αντιπροσωπευτικό σύστημα του αστικού κοινοβουλευτισμού με την άμεση δημοκρατία.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους και να τα πούμε με το όνομα τους, σε αυτό που εναντιωνόμαστε ως αναρχικοί είναι στη λογική της ανάθεσης, της διαχείρισης των κοινωνικών υποθέσεων στους επαγγελματίες πολιτικούς και στο κράτος, λογική που χαρακτηρίζει τον αστικό κοινοβουλευτισμό και όχι όταν είναι αναγκαίο να έχουμε αντιπροσώπους-εκτελεστικά όργανα αιρετούς και άμεσα ανακλητούς.
Αυτό που χαρακτηρίζει τον αστικό κοινοβουλευτισμό, την αστική δημοκρατία, είναι ότι ο λαός παραιτείται από το να εξασκεί ο ίδιος τη διαχείριση των κοινωνικών υποθέσεων και την αναθέτει στους επαγγελματίες πολιτικούς των κομμάτων που εκπροσωπούν διαφορετικά μπλοκ εξουσίας.
Σε περίπτωση που όπως γίνεται συνήθως, αν οι πολιτικοί και το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία δεν υλοποιήσει το πρόγραμμα για το οποίο τους ανατέθηκε η διαχείριση των κοινωνικών υποθέσεων, τότε ο λαός δεν μπορεί να τους ελέγξει και να τους ανακαλέσει αμέσως από την εξουσία, αλλά μπορεί να το κάνει παραδείγματος χάρη, σε τέσσερα χρόνια ή όταν προκηρυχθούν εκλογές.
Το αστικό κοινοβούλιο, τα κόμματα, και οι επαγγελματίες πολιτικοί ως διαχειριστές του κρατικού μηχανισμού, είναι μια διαχωρισμένη και μη ελεγχόμενη εξουσία από τον λαό και την κοινωνική βάση. Εκτός και αν πιστεύουμε μέσα στη σύγχυση ότι το κράτος και η κοινωνία είναι το ίδιο πράγμα, ή ότι το κράτος αντιπροσωπεύει όχι τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης αλλά όλης της κοινωνίας. Αντιθέτως, σε πολλά από τα επαναστατικά εγχειρήματα από το δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα, λειτούργησαν δομές λαϊκής εξουσίας, κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης και άμεσης δημοκρατίας, όπου υπήρχαν τα όργανα λήψης αποφάσεων των επαναστατημένων μαζών, τα συμβούλια των εργατών, των αγροτών, των στρατιωτών, τα οποία συντονίζονταν με αντιπροσώπους αιρετούς και άμεσα ανακλητούς.
Τέτοια παραδείγματα ήταν: η Επαναστατική Επιτροπή της Παρισινής Κομμούνας, τα Σοβιέτ εργατών, αγροτών και στρατιωτών στη Ρωσία το 1905 και 1917- 1921 προτού οι μπολσεβίκοι τα αφομοιώσουν και τα μετατρέψουν σε όργανα της εξουσίας τους, τα Συμβούλια των εργατών και στρατιωτών στη Γερμανία το 1918-19, οι Εργοστασιακές Επιτροπές και τα Συμβούλια των αγροτικών κολεκτίβων στην Ισπανία το 1936-37, τα Συμβούλια εργατών στην Ουγγαρία το 1956. Πώς γίνονταν η επικοινωνία, οι ανταλλαγές προϊόντων, η διακίνηση των πρώτων υλών, χωρίς να υπάρχουν αντιπρόσωποι αυτών των δομών λαϊκής εξουσίας και αυτοδιεύθυνσης, που να είναι εξουσιοδοτημένοι από τα συμβούλια στα οποία ανήκαν ή από τις συνελεύσεις για να κανονίσουν τέτοια ζητήματα;
Τέτοιου είδους αντιπρόσωποι ή εκπρόσωποι δεν έχουν καμία σχέση με τους βουλευτές του αστικού κοινοβουλίου. Είναι εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων των συνελεύσεων στις οποίες συμμετέχουν, συνελεύσεις των εργαζομένων, χωρικών, τοπικών συνελεύσεων στις γειτονιές των πόλεων και των κοινοτήτων. Είναι εκτελεστικά όργανα που μεταφέρουν τη θέληση των ανθρώπων που διαχειρίζονται παραδείγματος χάρη, μια βιομηχανική μονάδα, τα μέσα μεταφορών, ένα νοσοκομείο, εκπαιδευτικά ιδρύματα, μια γειτονιά, μια κοινότητα, ένα δήμο, την αγροτική παραγωγή και λοιπά. Μιλάμε για τη διαχείριση των υποθέσεων εκατομμυρίων ανθρώπων. Γίνεται να συνευρεθούν εκατομμύρια άνθρωποι αυτοπροσώπως σε μια γενική λαϊκή συνέλευση;
Γίνεται μια τέτοια διαχείριση χωρίς αντιπροσώπους ή εκπροσώπους; Αν υποθετικά αυτοί οι αντιπρόσωποι δεν εκτελέσουν σωστά ή δεν εκτελέσουν καθόλου τις αποφάσεις των συνελεύσεων τους, τότε θα ελεγχθούν και θα καθαιρεθούν άμεσα από τα καθήκοντά τους, σε αντίθεση με τους βουλευτές στον αστικό κοινοβουλευτισμό που ένα τέτοιο πράγμα είναι αδύνατον.
Ας φανταστούμε ότι γίνεται μια κοινωνική επανάσταση στην Ελλάδα με αναρχικό προσανατολισμό, όπου απαλλοτριώνονται η περιούσια του κεφαλαίου και του κράτους και κοινωνικοποιείται. Πώς θα λειτουργήσει αυτή η κοινωνικοποίηση; Θα συμμετέχουν αυτοπροσώπως εκατομμύρια άνθρωποι σε μια συνέλευση για να λύσει όλα τα προβλήματα; Πώς θα γίνεται η τροφοδοσία των πόλεων με αγροτικά προϊόντα και της υπαίθρου και των χωριών με βιομηχανικά προϊόντα; Μήπως φαντάζονται κάποιοι ότι όλα αυτά τα θέματα θα λυθούν με συνελεύσεις όπως συνηθίζει να κάνει ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος στο Γκίνη ή στο ΜΑΧ στο ΕΜΠ.
Δεν μιλάμε για πρωτόγονες κοινωνίες φυλών, μερικών εκατοντάδων ή μερικών χιλιάδων μελών, όπου οι έννοιες του κράτους και της ιδιοκτησίας ήταν άγνωστες και που όλα τα μέλη της φυλής μπορούσαν να συμμετέχουν στη συνέλευση της φυλής και να αποφασίζουν. Δεν μιλάμε για κοινωνίες, όπως η ομοσπονδία των ιθαγενών Ιροκέζων της Βόρειας Αμερικής και το ίδιο ισχύει για την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία , που καμία σχέση δεν είχε με τον αστικό κοινοβουλευτισμό και όπου η εκκλησία του δήμου αποτελείται από πολίτες που ήταν εκπρόσωποι όλων των φυλών που συγκροτούσαν τους δήμους της αρχαίας Αττικής, που αριθμούσαν μερικές χιλιάδες ελεύθερους πολίτες, όχι παραπάνω από 20.000.
Σε ένα πρώτο επίπεδο, η κοινωνικοποίηση σημαίνει, ότι όπου απαλλοτριώθει η ιδιοκτησία του κεφαλαίου και του κράτους, είτε αφορά τα μέσα παραγωγής, εργοστάσια, ναυπηγεία, διυλιστήρια, βιομηχανικές και βιοτεχνικές μονάδες, είτε αφορά λιμάνια, μέσα μεταφοράς και συγκοινωνίες, επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, νοσοκομεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα, παντού θα δημιουργηθούν δομές κοινής διαχείρισης, κομμούνες, κολεκτίβες, όπου τη διαχείριση την αναλαμβάνουν οι εργαζόμενοι και όσοι συμμετέχουν με τις συνελεύσεις και τα συμβούλια.
Το ίδιο ισχύει και για τομείς εκτός εργασίας και παραγωγής, είτε αφορά γειτονιές των πόλεων, ή χωριά, που σ’ αυτή την περίπτωση τη διαχείριση την αναλαμβάνουν οι κάτοικοι με τις συνελεύσεις τους.
Σε αυτό το επίπεδο είναι εφικτή η αυτοπρόσωπη παρουσία όλων στις συνελεύσεις των δομών αυτοδιαχείρισης, όπου ο καθένας και η καθεμία έχει δικαίωμα λόγου και γνώμης για όλα τα κοινά προβλήματα, και έχει δικαίωμα στη λήψη αποφάσεων, αλλά και εκλογής σε ρόλο αντιπροσώπου ή εκπροσώπου της κολεκτίβας ή της κομμούνας, σε περίπτωση που πρέπει οι κολεκτίβες μιας γεωγραφικής περιοχής, επαρχίας, νομού ή περιφέρειας, να έρθουν σε επικοινωνία και συντονισμό για όλα τα κοινά προβλήματα, ανταλλαγή-διακίνηση προϊόντων, προμήθεια πρώτων υλών, θέματα περιβάλλοντος, ενέργειας κτλ.
Η ανάγκη επικοινωνίας συντονισμού για όλα τα κοινά θέματα και προβλήματα, που αφορούν τις κολεκτίβες και τις κομμούνες μιας ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής ή περιφέρειας, καθιστούν αναπόφευκτη την ύπαρξη αντιπροσώπων ή εκπροσώπων που είναι εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων που επιβάλλουν οι συνελεύσεις των κολεκτίβων στις οποίες συμμετέχουν.
Είναι αναπόφευκτο αυτό, γιατί δεν μπορεί, αντί για αντιπροσώπους, να γίνει μια συνέλευση μερικών χιλιάδων ή δεκάδων χιλιάδων ή και περισσότερων κατοίκων και εργαζομένων, που συμμετέχουν σε όλες τις δομές αυτοδιαχείρισης μιας ευρύτερης γεωγραφικής περιφέρειας.
Η επικοινωνία, ο συντονισμός και η κοινή διαχείριση όλων των κοινών προβλημάτων των κολεκτίβων μιας γεωγραφικής περιφέρειας μέσω αντιπροσώπων, αποτελεί τον πρωτοβάθμιο χαρακτήρα ενός ομοσπονδιακού συστήματος, που αντικαθιστά το κράτος, που με την κοινοβουλευτική του μορφή, είναι ένας υπερσυγκεντρωτικός μηχανισμός διαχείρισης προς όφελος μιας κοινωνικής μειοψηφίας, παραδείγματος χάρη κεφάλαιο-γραφειοκρατία.
Οι αντιπρόσωποι ή εκπρόσωποι των λαϊκών συνελεύσεων και των κολεκτίβων, δεν είναι οι ηγέτες που επιβάλλουν την άποψη τους προς όφελος τους, αλλά εκτελούν τις αποφάσεις των συνελεύσεων, των κολεκτίβων και των δομών αυτοδιαχείρισης, στις οποίες συμμετέχουν και μπορούν να ελεγχθούν άμεσα, αν πράγματι έχουν σεβαστεί την εξουσιοδότηση που έχουν λάβει ή αν την έχουν παραβεί οπότε είναι εφικτή η άμεση καθαίρεση και ανάκληση.
Αυτή είναι η άμεση δημοκρατία και έχει τεράστια διαφορά με το αντιπροσωπευτικό σύστημα των επαγγελματιών πολιτικών του αστικού κοινοβουλευτισμού, οι οποίοι και προνόμια έχουν, και πλούτο συσσωρεύουν κατά τη διάρκεια της θητείας τους ,και αποδεικνύονται ψεύτες και απατεώνες καθώς ξεγελούν τον λαό και τους ψηφοφόρους , που δεν μπορούν να τους ανακαλέσουν άμεσα και να τους καθαιρέσουν παρά μόνο όταν γίνουν εκλογές.
Αυτός ο τρόπος διαχείρισης, δηλαδή μια ομοσπονδία παραγωγών, κολεκτίβων και κομμούνων μιας γεωγραφικής περιφέρειας, οι οποίες συνεργάζονται μεταξύ τους μέσω αντιπροσώπων, έγινε στη Ισπανική Επανάσταση το 1936-37, όπως για παράδειγμα, στην περιφέρεια της Αραγονίας, όπου στο τμήμα που είχε κυριαρχήσει η επανάσταση και είχε κατασταλεί το φρανκικό πραξικόπημα, είχε απαλλοτριωθεί και κολεκτιβοποιηθεί ολόκληρη η ιδιοκτησία των τσιφλικάδων και των μεγαλογαιοκτημόνων από τους αγρότες, και είχαν προσχωρήσει εθελοντικά στη κολεκτιβοποίηση και οι αγρότες μικροϊδιοκτήτες. Για την καλύτερη διαχείριση όλων των κολεκτίβων της περιοχής είχε συσταθεί το Συμβούλιο κολεκτίβων της Αραγονίας, που αποτελείτο από αντιπροσώπους των κολεκτίβων της περιοχής, με γραμματέα του συμβουλίου, τον αναρχικό Χοακίν Ασκάσο, αδερφό του Φρανσίσκο Ασκάσο, γνωστού «τρομοκράτη», μέλος της CNT (Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας) και της ένοπλης οργάνωσης Los solidarios (οι αλληλέγγυοι), ο οποίος σκοτώθηκε τον Ιούλιο του 36′ στην επίθεση των αναρχικών στο στρατόπεδο Αταραζάνας στη Βαρκελώνη, τις πρώτες μέρες του φρανκικού πραξικοπήματος.
Αν ένα τέτοιο συμβούλιο που είναι διαχειριστικό όργανο μιας ομοσπονδίας αγροτών και χωρικών, δηλαδή των κολεκτίβων της περιοχή, το οποίο έχει και γραμματέα, φαίνεται για κάποιους σημερινούς αναρχικούς ότι είναι ένα γραφειοκρατικό σώμα που είναι πιο κοντά στη λενινιστική θεώρηση πραγμάτων, να υπενθυμίσω ότι αυτό το συμβούλιο καταστράφηκε από τους κομμουνιστές, από την ταξιαρχία του Ενρίκε Λίστερ, τον Ιούνιο του 1937, που κατέστρεψε πολλές κολεκτίβες της περιοχής και συνέλαβε και φυλάκισε τα μέλη του Συμβουλίου της Αραγονίας, ανάμεσά τους και τον γραμματέα Χοακίν Ασκάσο.
Αυτή η επίθεση ήταν συνέχεια της πολιτικής της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου που ελεγχόταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ισπανίας με πρωθυπουργό τον σταλινικό Χουάν Νεγκρίν, η οποία στόχο είχε να καταστρέψει τις αυτοδιαχειριζόμενες δομές, δηλαδή τις κολεκτίβες.
Η αρχή της επίθεσης στις αυτοδιαχειριζόμενες δομές είχε γίνει ένα μήνα πριν τον Μάιο του 1937, όταν η ημιαυτόνομη κυβέρνηση της Καταλονίας, η οποία ελεγχόταν από το επίσης σταλινικό Ενοποιημένο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Καταλονίας, επιτέθηκε να καταλάβει την τηλεφωνική εταιρεία της πόλης η οποία βρισκόταν υπό εργατικό έλεγχο, γεγονός που πυροδότησε την ένοπλη σύγκρουση μεταξύ αναρχικών και κομμουνιστών με 400 νεκρούς στις μάχες.
Και οι κολλεκτιβοποιημένες επιχειρήσεις της Βαρκελώνης, οι οποίες είχαν κοινωνικοποιηθεί από τα εργατικά συνδικάτα, από την αναρχοσυνδικαλιστική CNT, συντονίζονταν από ένα κεντρικό οικονομικό συμβούλιο στο οποίο συμμετείχαν αντιπρόσωποι και από την αναρχοσυνδικαλιστική CNT, και από τη Σοσιαλιστική Συνδικαλιστική Ένωση UGT (Γενική Ένωση Εργατών).
Ένα άλλο παράδειγμα, όπου αναρχικοί είχαν θέση αντιπροσώπου ήταν στην εξέγερση των ναυτών της Κροστάνδης (το καμάρι της Ρωσικής επανάστασης) κατά των μπολσεβίκων το 1921. Στο συμβούλιο που είχε εκλεγεί, από το σύνολο των στασιαστών ναυτών των πληρωμάτων των πλοίων του στόλου της Κροστάνδης, πρόεδρος ήταν ο αναρχικός Στεπάν Πετριτσένκο, ο οποίος μετά την καταστολή της εξέγερσης, διέφυγε στη Φιλανδία και εκτελέστηκε αργότερα από τους Μπολσεβίκους, όταν επέστρεψε με την υπόσχεση αμνηστίας.
Είναι λοιπόν ιστορικά αβάσιμο, ότι οι αναρχικοί είναι εξ’ορισμού αντίθετοι στην αντιπροσώπευση ή στην εκπροσώπευση. Μη συγχέουμε την λογική της ανάθεσης που είναι χαρακτηριστικό του αστικού κοινοβουλευτισμού και των επαγγελματιών πολιτικών με τους αιρετούς και άμεσα ανακλητούς εκπροσώπους, που είναι χαρακτηριστικό της άμεσης δημοκρατίας.
Φυσικά πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος, κάποιος αντιπρόσωπος να παραβιάσει την εξουσιοδότηση που έχει λάβει και να πράξει κατά παράβαση των αποφάσεων των συνελεύσεων και γι’ αυτό πρέπει η κοινωνική βάση να είναι σε εγρήγορση και σε επιφυλακή, ώστε να ελέγχονται άμεσα οι αντιπρόσωποι και να καθαιρούνται αν χρειάζεται. Συνήθως αυτός ο κίνδυνος ελλοχεύει με τους «συντρόφους με επιρροή». Στην Ισπανική Επανάσταση τέτοιοι « σύντροφοι με επιρροή» ήταν αυτοί οι οποίοι συγκατατέθηκαν στην συνεργασία και όχι στην ανατροπή των δύο κυβερνήσεων της ημιαυτόνομης κυβέρνησης της Καταλονίας και της κεντρικής κυβέρνησης της Μαδρίτης. Όμως εδώ, οι ευθύνες είναι αμφίπλευρες, γιατί ευθύνη έχει και η κοινωνική βάση, η βάση της CNT και της FAI (Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής), που δεν αντέδρασε στην προοπτική της συνεργασίας με αποτέλεσμα τις διαρκείς υποχωρήσεις απέναντι στις αντεπαναστατικές δυνάμεις, τους κομμουνιστές, τους σοσιαλιστές και τους καταλανούς αυτονομιστές, οι οποίοι ήταν εχθροί της κοινωνικοποίησης, της αυτοδιαχείρισης και του εργατικού ελέγχου. Το αποτέλεσμα ήταν η ήττα της επανάστασης, αλλά και η νίκη των φρανκικών, όμως η επανάσταση είχε χαθεί πολύ πριν την επικράτηση των φασιστών.
Η Συνομοσπονδιακή Λαϊκή Συνέλευση, που προτείνεται στην πλατφόρμα του Επαναστατικού Αγώνα, δεν είναι ένα μεταβατικό στάδιο ή μια μεταβατική κυβέρνηση, κατά το παράδειγμα του εργατικού κράτους και της δικτατορίας του προλεταριάτου, όπως αναρωτιέται κάποιος σύντροφος, αλλά ένα συντονιστικό όργανο διαχείρισης, όλων των αυτοδιαχειριστικών εγχειρημάτων, κολεκτίβων και λαϊκών συνελεύσεων σε εθνικό επίπεδο.
Είναι ένα δευτεροβάθμιο επίπεδο, μιας συνομοσπονδιακής ένωσης παραγωγών, κατοίκων, όλων των ανθρώπων σε εθνικό επίπεδο, που έχουν αποφασίσει να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους, αφού μιλάμε για μια επανάσταση που αφορά μια εθνική επικράτεια και ένα πληθυσμό εκατομμυρίων ανθρώπων. Τα μέλη μιας τέτοιας συνέλευσης θα αποτελούνται από αντιπροσώπους, οι οποίοι θα είναι μέλη των κατά τόπους λαϊκών συνελεύσεων και των κολεκτίβων, που στον τόπο τους, στους δήμους, στις κοινότητες, στις γειτονιές, στους τόπους εργασίας, διαχειρίζονται τις κοινωνικές υποθέσεις.
Η Συνομοσπονδιακή Λαϊκή Συνέλευση, δεν είναι ένα κεντρικό όργανο σχεδίασης της οικονομίας, όπως είναι μια κρατική κυβέρνηση, ούτε παρεμβαίνει στον τρόπο λήψης αποφάσεων των τοπικών δομών αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης. Οι τοπικές δομές αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης είναι αυτόνομες μέχρι του βαθμού που ασχολούνται με υποθέσεις που αφορούν αποκλειστικά τις ίδιες.
Σε διαφορετική περίπτωση είναι αναγκαία μια ευρύτερη συνεννόηση για προβλήματα που αφορούν πολύ περισσότερους από μια τοπική κοινωνία ή μια κολεκτίβα. Η αρμοδιότητα ενός τέτοιου οργάνου αφορά κοινές υποθέσεις όλου του επαναστατημένου λαού: εξωτερικές σχέσεις, δηλαδή σχέσεις με άλλους λαούς-όχι κράτη, και με κινήματα άλλων χωρών. Την άμυνα και την ασφάλεια του λαού, τη διαχείριση νευραλγικών τομέων της οικονομίας, όπως ηλεκτρισμός, τηλεπικοινωνίες, συγκοινωνίες και μεταφορές, βαριά βιομηχανία πχ ναυπηγεία ή διυλιστήρια κτλ.
Για οποιαδήποτε απόφαση που αφορά αυτούς τους τομείς, θα πρέπει να παίρνονται υπόψιν οι απόψεις των τοπικών κοινωνιών, όμως ούτως ή άλλως, αυτή η Συνομοσπονδιακή Λαϊκή Συνέλευση, ως μια δευτεροβάθμια ομοσπονδιακή ένωση παραγωγών και κατοίκων, θα αποτελείται και θα εξουσιοδοτείται από αντιπροσώπους ή εκπροσώπους των τοπικών λαϊκών συνελεύσεων των δήμων και των κοινοτήτων και των κολεκτίβων και δεν θα είναι ένα διαχωρισμένο όργανο από την κοινωνία όπως είναι το κράτος και η κυβέρνηση, το οποίο αποφασίζει ερήμην των τοπικών κοινωνιών και του λαού.
Οι προτάσεις της πλατφόρμας του Επαναστατικού Αγώνα που αφορούν την άμεση καταστροφή του κράτους από την πρώτη στιγμή της επαναστατικής διαδικασίας και την αντικατάσταση του από ένα συνομοσπονδιακό σύστημα λαϊκών συνελεύσεων και εργατικών συμβούλιων, δηλαδή από μια συνομοσπονδιακή ένωση ανθρώπων, είτε στα μέσα παραγωγής, είτε στους χώρους εργασίας, είτε στις γειτονιές των δήμων, στους δήμους και στις κοινότητες, και οι οποίοι διαχειρίζονται τις κοινές τους υποθέσεις μέσω εκπροσώπων ή αντιπροσώπων είναι βγαλμένες μέσα από την ιστορική παράδοση και εμπειρία του αναρχικού κινήματος.
Σε απόσπασμα του Μπακούνιν, στο έργο του « Η Παρισινή Κομμούνα και η ιδέα του κράτους», κάνει λόγο ότι «η μελλοντική κοινωνική οργάνωση θα πρέπει να πραγματοποιηθεί μόνο από τα κάτω προς τα πάνω, από την ελεύθερη συνένωση ή ομοσπονδιοποίηση των εργατών, πρώτα μέσα στις οργανώσεις τους, μετά στις κοινότητες, έπειτα στις περιφέρειες, στα έθνη και τέλος, σε μια μεγάλη διεθνή και παγκόσμια ομοσπονδία. Έτσι μόνο θα αποκατασταθεί η αληθινή και ζωογόνα τάξη της ελευθερίας και του γενικού καλού, καθώς αυτή η τάξη δεν θα βασιλεύει, αντιθέτως θα επιβεβαιώνει και θα εκφράζει τα συμφέροντα των ατόμων και της κοινωνίας».
Το ότι οι αναρχικοί δεν είναι αντίθετοι στο ζήτημα της εκπροσώπησης αποδεικνύεται από το πως λειτουργούσαν οι σύντροφοι μέσα στις δομές του κινήματος. Θα αναφέρω ως παράδειγμα τη FAI, την Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής, που από τις 28 έως τις 31 Οκτωβρίου 1933, λίγους μήνες μετά την ένοπλη εξέγερση της 8ης Ιανουαρίου 1933 και λίγο πριν την ένοπλη εξέγερση του Δεκεμβρίου του 1933, διεξήγαγε μια συνάντηση στη Μαδρίτη, της εθνικής ολομέλειας των περιφερειακών ομοσπονδιών της σε όλη τη χώρα. Σ ’αυτή τη συνάντηση συμμετείχαν συνολικά 21 εκπρόσωποι, οι οποίοι εκπροσωπούσαν δεκάδες αναρχικές ομάδες, με εκατοντάδες και χιλιάδες μέλη η καθεμία. Παράδειγμα: Επιτροπή Χερσονήσου 2 εκπρόσωποι, Περιφερειακή Καταλονίας 2 εκπρόσωποι που εκπροσωπούσαν 226 αναρχικές ομάδες και 1400 μέλη, Περιφερειακή Κέντρου (Μαδρίτη) 4 εκπρόσωποι που εκπροσωπούσαν 30 αναρχικές ομάδες και 226 μέλη, Περιφερειακή Αραγονίας, Ριόχας και Ναβάρας 2 εκπρόσωποι που εκπροσωπούσαν 99 αναρχικές ομάδες και 600 μέλη, Περιφερειακή Ανδαλουσίας 1 εκπρόσωπος που εκπροσωπούσε 119 αναρχικές ομάδες και 1015 μέλη κλπ.
Η συνάντηση αυτή η οποία είχε προεδρείο, τους εκπρόσωπους της Περιφερειακής του Κέντρου ενώ οι εκπρόσωποι της Αραγονίας κρατούσαν πρακτικά, ασχολήθηκε με αρκετά θέματα όπως: την κατάσταση του κινήματος σε κάθε περιφέρεια, ιδιαίτερα μετά την καταστολή της εξέγερσης του Ιανουαρίου του 1933, τις διαμάχες μεταξύ διαφόρων τάσεων, θέματα αλληλεγγύης στους κρατούμενους, σχέση των ελευθεριακών νεολαίων με τη FAI, ανάλυση της τρέχουσας συγκυρίας, ερμηνεία και εφαρμογή του ελευθεριακού κομμουνισμού στην πόλη και στην ύπαιθρο, εκδόσεις που αφορούσαν θέματα της FAI. Μήπως τελικά και οι αναρχικοί της FAI ήταν γραφειοκράτες και λενινιστές;
Πιστεύω, ότι θα πρέπει ως αναρχικοί, να προσπαθήσουμε να γειώνουμε τις ιδέες μας πάνω σε πραγματικές υλικές βάσεις γιατί χρειάζεται να είμαστε ξεκάθαροι όσον αφορά τις πολιτικές θέσεις και προτάσεις μας, με τις οποίες απευθυνόμαστε στην κοινωνία και στον λαό αν θέλουμε να πείσουμε, ότι μπορούμε να φτιάξουμε μια πιο δίκαιη κοινωνική οργάνωση και όχι να περιοριζόμαστε σε μια στείρα συνθηματολογία ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο.
Η πλατφόρμα του Επαναστατικού Αγώνα σκοπό έχει να συνεισφέρει σε αυτό και να διεγείρει τον διάλογο μέσα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο. Θεωρώ γόνιμη τη συνέχιση αυτού του διαλόγου ο οποίος θα πρέπει να έχει ως στόχο να δημιουργήσει εκείνες τις πολιτικές διεργασίες και πρωτοβουλίες, ώστε να συμφωνήσουν από κοινού οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες μέσα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, για τη σύνθεση μιας πλατφόρμας θέσεων και προτάσεων πάνω σε έναν επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό στην Ελλάδα, μέσα στις συνθήκες της σημερινής συστημικής κρίσης.
Νίκος Μαζιώτης μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
φυλακές Δομοκού
