Kεφάλαιο 2ο
1949-1955 Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΤΑΕΜΦΥΛΙΑΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Το τέλος του εμφυλίου πολέμου βρίσκει την Ελλάδα σε τραγική κατάσταση.
Ο πληθυσμός έχει υποστεί μείωση 7-8 % ενώ το κόστος των δύο πολέμων έχει ανέλθει σε 13 περίπου δισεκατομμύρια δολλάρια και 2,5 εκατομμύρια Έλληνες πολίτες είχαν ανάγκη από κρατική περίθαλψη.
Κι αντί η πολιτική των Ελληνικών κυβερνήσεων να είναι τέτοια ώστε να επουλωθούν οι πληγές της χώρας έγινε ακριβώς το αντίθετο.
Στις 14 Οκτωβρίου 1949 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως νόμος με τίτλο ,
''Γ. Ψήφισμα : Περί μέτρων Εθνικής Αναμορφώσεως''.
Αυτό σημαίνει ότι θεσμοθετούνται τα Ε.Σ.Α.Ι. (Ειδικά Σχολεία Αναμορφώσεως Ιδιωτών). Την ίδια μέρα ο διοικητής των Ε.Σ.Α.Ι. Μακρονήσου και το επιτελείο του, μεταξύ των οποίων κι ο τότε λοχαγός Δημήτρης Ιωαννίδης, ''υποδέχονται'' τους πρώτους 650 εξόριστους της πρώτης μεταεμφυλιακής περιόδου.
Οι Αμερικανοί ''σύμβουλοι'' έχουν πιάσει πόστα σε υπουργεία , επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας , Νομισματική επιτροπή , Σώματα Ασφαλείας, Ένοπλες Δυνάμεις, Υπηρεσίες ΠΛηροφοριών και σε κάθε άλλο καίριο σημείο.
Κι ενώ η οικονομική και στρατιωτική εξάρτηση κι υποτέλεια του επίσημου Ελληνικού κράτους γίνεται ολοένα και πιο ''ασφυκτική'' , η Αριστερά προσπαθεί να ανασυντάξει τις δυνάμεις της.
Εμφανίζεται στο πολιτικό προσκήνιο , πρώτα η Δημοκρατική Παράταξη κι αργότερα η Ε.Δ.Α., που ενώ προσπαθεί να λειτουργήσει στα '' νόμιμα'' αστικά πλαίσια ο Νίκος Ζαχαριάδης από την αυτοεξορία του υπερθεματίζαει υπέρ της παράνομης δράσης και στήνει έναν πολύ καλό οργανωμένο παράνομο μηχανισμό στην Ελλάδα.
Από την άλλη πλευρά ο Ι.Δ.Ε.Α. συνεχίζει τη δράση του κι ο ''ηγέτης'' του, ο Παπάγος, μετά την ''νικηφόρα'' έκβαση του εμφυλίου , έχει αποκτήσει τεράστια αίγλη στις εθνικόφρονες τάξεις όλων των στρωμάτων του λαού.
Οι πολιτικοί ηγέτες, όλως των παρατάξεων, αλλά και τ΄ Ανάκτορα, δεν ήθελαν τον Παπάγο στην πολιτική σκηνή γιατί οι πρώτοι ήξεραν ότι θα τους απομάκρυνε από την εξουσία , οι δεύτεροι ήξεραν ότι θα έπαυε ηγεμονία τους πάνω στον πολιτικό χώρο του Παπάγου.
Η βουλή του 1946 τερματίζει την θητεία της στις 6 Ιανουαρίου 1950 όπου και σχηματίζεται υπηρεσιακή κυβέρνηση του Τζων Θεοτόκη.
Προκηρύσσονται εκλογές για τις 5 Μαρτίου με απλή αναλογική. Συνολικά 44 κόμματα, από μοναρχοφασίστες, τεταρτοαυγουστιανούς, μέχρι το μετριοπαθές κόμμα της Αριστεράς την Ε.Δ.Α., λαμβάνουν μέρος σε αυτές τις εκλογές.
Η δεξιά που αποτελούσε τον κορμό της προηγούμενης βουλής παίρνει μόλις το 38,4 % και 93 έδρες. Αντίθετα το κέντρο, που όμως ήταν κατακερματισμένο σε πολλά μικρά κόμματα, παίρνει το 44,3 % και 136 έδρες, ενώ η Ε.Δ.Α. παίρνει 9,7 % και 18 έδρες. Στις 8 Μαρτίου, ο Πλαστήρας κι ο Παπάγος συνασπίζουν τις δυνάμεις τους με επικεφαλής τον πρώτο κι αποκτούν την ''Δεδηλωμένη''.
Ο Βασιλιάς, όμως, παραβιάζει το σύνταγμα κι αρνείται να τους δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Ο Πλαστήρας, βλέπεις, ήταν ο ''βασιλοφάγος'' αρχηγός της επανάστασης του 1922.
Ο Παύλος εξέφρασε μαζί με την προσωπική του εμπάθεια και τις επιφυλάξεις των πιο συντηρητικών και πολιτικών κύκλων που δεν ήθελαν μια κεντροαριστερή κυβέρνηση Πλαστήρα.
Έτσι λοιπόν, ο Παύλος, αυθαίρετα δίνει την εντολή στον Σοφοκλή Βενιζέλο που με την ανοχή του Λαικού κόμματος και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης κι υπουργό των τριών πολεμικών υπουργείων, συγκροτεί κεντροδεξιά κυβέρνηση που ορκίζεται στις 23 Μαρτίου. Αλλά, αν και ο Βενιζέλος ήταν δηλωμένος Αμερικανόφιλος κι είχε τοποθετήσει τα οικονομικά του συμφέροντα στην Αμερική, όταν έγινε ''εφοπλιστής'' αποσύροντάς τα από την Αίγυπτο. Ο λόγος ήταν ότι ο Τύπος κι η κοινή γνώμη της Αμερικής θεωρούσε τις Ελληνικές κυβερνήσεις του 1947-49 ως αντιδραστικές και διεφθαρμένες. Έτσι η Αμερικανική ηγεσία προτίμησε τον Πλαστήρα.
Βέβαια το Πεντάγωνο προτιμούσε μια ακόμη πιο δεξιά κυβέρνηση από αυτή των Βενιζέλου-Κανελλόπουλου αλλά δεν είχε έρθει ακόμη ο καιρός που θα έπαιρνε αυτό τις αποφάσεις.
Στις 31 Μαρτίου 1950, κι ενώ η κυβέρνηση Βενιζέλου μόλις είχε συμπληρώσει μιας εβδομάδας ζωή, ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Ελλάδα, Γκράυντυ, μέσω ενός δελτίου τύπου της πρεσβείας του δήλωνε ότι αυτή η κυβέρνηση δεν ικανοποιούσε την Αμερική γιατί '' δεν παρείχε εγγυήσεις σταθερότητας ώστε να αξιοποιηθεί η Αμερικανική βοήθεια''.
Ο Παύλος κι ο Βενιζέλος όσο κι αν διαφωνούσαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, με αυτή την εξέλιξη έσπευσαν να συμμορφωθούν με τις άνωθεν ''υποδείξεις''.
Στις 15 Απριλίου ο Βενιζέλος υποβάλλει την παραίτησή της κυβέρνησης του κι ο Παύλος υποχρεώνεται να ορκίσει πρωθυπουργό τον ''εχθρό'' του, Νικόλαο Πλαστήρα, που τ΄ όνειρό του είναι η εθνική συμφιλίωση, κατευνασμός των παθών, ισοπολιτεία. Ήθελε ακόμη να καταργήσει την θανατική ποινή για οποιαδήποτε μορφή εγκλήματος. Έλεγε χαρακτηριστικά :
'' Θα καταργήσω την ποινή του θανάτου. Και πρέπει να σπεύσω, μήπως δεν προλάβω. Θα είναι τραγωδία για μένα να βρίσκομαι την εξουσία και να δω να τουφεκίζονται άνθρωποι χωρίς να μπορέσω να τους σώσω''.
Αλλά προς το παρόν, απέλυε με προσωπικά του σημειώματα πολλά στελέχη του Κ.Κ.Ε. από την Μακρόνησο. Πράξη που σε συνδυασμό με άλλα μέτρα του υπέρ της Αριστεράς εξήγειρε τις αντιδράσεις της δεξιάς αλλά κι ενδοκυβερνητικές προστριβές. Κι η κυβέρνηση θα είχε πέσει αν δεν την ''κάλυπτε η σκιά '' του Γκραίυντυ.
Όμως στις 26 Ιουνίου 1950 ξεκινά ο πόλεμος της Κορέας. Κι αυτό άλλαξε και τις αμερικάνικες προοπτικές για την Ελλάδα. Πολύ γρήγορα η δύναμη περνά από τα χέρια του Στέητ Ντιπάρμεντ και του Λευκού Οίκου στα χέρια των ''γερακιών'' του Πενταγώνου.
Στις 14 Ιουλίου ο Πλαστήρας απολύει, με προσωπική του εντολή, 96 άρρωστους κρατούμενους από την Μακρόνησο που δεν είχαν υπογράψει δηλώσεις ''νομιμοφροσύνης''.
Το Λαϊκό Κόμμα, που γνωρίζει την αλλαγή πλεύσης της Αμερικάνικης πολιτικής , αντιδρά ακόμη πιο έντονα. Ο Κ. Τσαλδάρης σε λόγο του στην βουλή, δηλώνει ότι αυτή η πράξη του πρωθυπουργού ''αποτελεί ράπισμα κατά του αισθήματος του Ελληνικού Λαού''. Ακόμη και το μέλος της κυβέρνησης, ο Γ. Παπανδρέου, αντιδρά σ΄ αυτή την τελευταία ''χάρη'' του Πλαστήρα κι απειλεί ότι θ΄ ανατρέψει την κυβέρνηση.
Στις 17 Ιουλίου ο στρατηγός Βαν Φλήτ αποχωρεί από την Ελλάδα για να αναλάβει την αρχηγία της 2ης Στρατιάς στη Γερμανία και τον αντικαθιστά ο υποστράτηγος Ρόϋμπεν Τζέκινς. Αλλά λίγο πριν ανέβει στο αεροπλάνο, που θα τον πήγαινε πρώτα στις Ε.Π.Α. και μετά στην Γερμανία ''έστειλε'' το τελευταίο του μήνυμα στο παλάτι... Ο Πλαστήρας πρέπει ν' ανατραπεί γιατί σ περίπτωση διεθνών περιπλοκών λόγω Κορέας αυτή η κυβέρνηση θ΄ αποτελούσε 5η φάλαγγα του ''εχθρού''...Η καλύτερη λύση είναι ο Παπάγος.
Επειδή όμως ο Γραίυντυ, που ήταν ακόμη ο ''νόμιμος'' εκπρόσωπος της Αμερικής στην Ελλάδα, έλειπε από την χώρα κι η ''εντολή'' δεν προερχόταν από αυτόν, ο Βασιλιάς καθυστερεί στην ''εκτέλεσή'' της.
Είναι η εποχή που αρχίζει ένας έντονος πόλεμος μεταξύ Βαν Φλήτ και Γραίυντυ, μέσω του Τύπου, δηλαδή Πενταγώνου- Σταίητ Ντιπάρτμεντ, για το ποιός θα καθορίζει την τύχη της Ελλάδος , μιας και ειδικά τώρα, με τον πόλεμο της Κορέας, αναδυκνύεται η στρατηγική σημασία της. Ο Πλαστήρας βλέπει ότι το Πεντάγωνο έχει πάρει στα χέρια του τις τύχες της Ελλάδας κι ότι η πτώση του δεν θ΄ αργήσει. Γι΄ αυτό προκαλεί τη ''τύχη'' του, για να δείξει στον λαό ότι η πτώση του θα είναι αποτέλεσμα της γεφυρωτικής του πολιτικής.
Έτσι στην διάρκεια μιας ομιλίας του στις 15 Αυγούστου στην Τήνο, καταφεύγει σε βολές ενάντια στην ''αντιδραστική δεξιά'', μιλάει υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής και τελικά προκαλεί την αντίδραση του εκεί επισκόπου. Ο Πλαστήρας επιτίθεται κι ενάντια στους Βενιζέλο-Παπανδρέου, στελέχη της κυβέρνησής του και τους κατηγορεί, όχι άδικα, γι΄ αντιδραστικούς.
Στις 16 Αυγούστου, ο Βενιζέλος διαχωρίζει την θέση του από τις θέσεις του Πλαστήρα και στις 17 ο πρωθυπουργός παραιτείται.
Στις 21 Αυγούστου ορκίζεται πρωθυπουργός, πάλι ο Σοφοκλής Βενιζέλος, που τον περασμένο Απρίλιο είχε απομακρυνθεί από την εξουσία ως ανεπιθύμητος.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνει ο νέος πρωθυπουργός είναι να ''βάλει'΄ την Ελλάδα στον πόλεμο της Κορέας με μια Ταξιαρχία και με μια μοίρα Αεροπορίας.
Η Αμερική αλλάζει και τον πρεσβευτή της. Στην θέση του Γκραίυντυ έρχεται ο Τζων Πιουριφόυ ως ο μόνος τοποτηρητής. Έχει υπό τον άμεσο έλεγχο του όλες τις Υπηρεσίες, μυστικές και μη, που μέχρι τον ερχομό του λειτουργούσαν, σχετικά αυτόνομα.
Ο Πιουριφόυ από την πρώτη σιγμή που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα ''προειδοποίησε'' την κυβέρνηση ότι πρέπει να είναι αυστηρή με την Αριστερά. Όλοι βέβαια έσπευσαν να συμμορφωθούν. Παράλληλα αυτή η δήλωση υπήρξε το σύνθημα αδιαλλαξίας και δράσης για τον Ι.Δ.Ε.Α. και τους παρακρατικούς μηχανισμούς που είχε οργανώσει
Ακόμα έβλεπε, ο Ι.Δ.Ε.Α. τον στρατάρχη Παπάγο ως και τον επόμενο κυβερνήτη της χώρας. Αλλά τότε ο Πιουριφόυ όσο κι οι κυβερνητικοί κύκλοι της Ουάσιγκτον θεωρούσαν ότι όσο διαρκεί ο πόλεμος της Κορέας ήταν πιο αναγκαία η παρουσία του στο στράτευμα παρά στην πολιτική σκηνή. Έτσι οι Αμερικάνοι συμμάχησαν με το παλάτι και τα κόμματα του Κέντρου που δεν ήθελαν το στρατάρχη στον πολιτκό στίβο.
Τίποτα δεν έδειχνε ότι ο Παπάγος θα εγκαταλείψει τον στρατό κι όλοι αιφνιαδιάστηκαν όταν στις 28 Μαϊου 1951 παραιτείται από τα αξιώματά του για να πολιτευτεί. Όλοι έπεσαν πάνω του για να μην παραιτηθεί. Αρχικά το παλάτι δεν κάνει δεκτή την παραίτηση.
Ο Ι.Δ.Ε.Α. με το κίνημά της 31ης Μαϊου διχάζει τους ''ειδικούς'' ως προς τα αίτιά του.
Η μία άποψη είναι ότι το κίνημα έγινε για αν μην δεχτεί το παλάτι την παραίτηση μιας κι αυτό είναι υπεύθυνο για την παράιτηση λόγω των συχνών προστριβών Παπάγου- Ανακτόρων.
Η δεύτερη άποψη είναι ότι το κίνημα έγινε για να πιέσει, ο Ι.Δ.Ε.Α. το παλάτι να δεχτεί την παραίτηση και να μπορέσει ο στρατάρχης να πολιτευθεί.
Νομίζω ότι η δεύτερη άποψη είναι πιο σσωστή αφού δεν είναι δυνατόν ο Ι.Δ.Ε.Α. να λειτουργούσε εν άγνοιά του ''αρχηγού'' του κι ο ''αρχηγός'' να μην έχει πάρει την έγκριση της οργάνωσης του.
Τελικά η παραίτηση γίνεται δεκτή από το παλάτι αφού πρώτα πήρε την διαβεβαίωση ότι ο Παπάγος δεν θα πολιτευθεί. Από την άλλη το παλάτι υποσχέθηκε ότι δεν θα τιμωρηθεί κανείς από τους στασιαστές. Αλλά τι τιμωρία μπορούσαν να επιβάλλουν στον Ι.Δ.Ε.Α. που πλέον ήταν πανίσχυρος κι ουσιασιτικά εξουσία;
Oι βασιλείς είδαν ότι δεν υπήρχε κανείς ανακτορικός αξιωματικός που είχε την διάθεση να έρθει σε ρήξη με τους κινηματίες. Τουλάχιστον κατάφεραν να Α/Γ.Ε.Σ. δικό τους άνθρωπο. Τον στρατηγό του εμφυλίου Θρασύβουλο Τσακαλώτο που του ανατέθηκε να ξεκαθαρίσει (;) το στράτευμα από τον Ι.Δ.Ε.Α. Oι βασιλείς όσο κι αν είχαν συνδεθεί με τους Αμερικάνους, η παραδοσιακή Αγγλοφιλία τους αλλά και οι κατά καιρούς ταπεινώσεις που είχαν υποστεί από τον Παπάγο και τον Πιουτιφόυ τους έκαναν , κι ειδικά την Φρειδερίκη, αντίθετους σε κάθε τι που ήθελε ο στρατάρχης.
Ο Βενιζέλος κι ο άλλοι πολιτικοί αρχηγοί θέλησαν να εκμεταλλευτούν την νωπή, ακόμη δήλωση του Παπάγου ότι δεν θα πολιτευθεί.
Στις 26 Ιουλίου ο Παύλος ρωτά τον Παπάγο αν θα ''κατέλθει στον πολιτικό στίβο''. Παίρνει αρνητική απάντηση και την επόμενη μέρα η βουλή σχεδόν ομόφωνα ψηφίζει νέο εκλογικό νόμο -ενσχυμένη αναλογική- και στις 30 Ιουλίου διαλύεται η βουλή. Το βράδυ της ίδια μέρας ο Παπάγος στέλνει ανακοίνωση στον Τύπο με την οποία ανακοίνωνε την ίδρυση του ''Ελληνικού Συναγερμού'' και την κάθοδό του στις εκλογές.
Ο Παύλος εξοργίζεται με τον Παπάγο για την ''προσωπική αυτή προσβολή'' και διατάζει τον Τσακαλώτο να συλλάβει τον στρατάρχη.
Ο Α/Γ.Ε.Σ. αρνείται να εκτλέσει την διαταγή και καταφέρνει να ηρεμήσει το Βασιλιά.
Εν τω μεταξύ ο Πιουριφόυ δεν ανακατεύεται και πολύ, γιατί αν και ο πόλεμος της Κορέας συνεχίζεται η όξυνση δεν έχει περάσει κι έτσι ο Παπάγος δεν είναι ο αναντικατάστατος επικεφαλής των Ελληνικών Ε.Δ.
Βέβαια έβλεπε με συμπάθεια μια εκλογική νίκη του Παπάγου χωρίς όμως να αναμιγνύεται υπέρ της μιάς ή της άλλης παράταξης, αφού το Κέντρο είχε επιδείξει ''καλή διαγωγή'' απέναντι στους Αμερικάνους και δεν ήθελε να προκαλέσει αντιδράσεις.
Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 ο Ε.Σ. έρχεται δεύτερος με 36,4% και 110 έδρες με πρώτο κόμμα τον συνασπισμό του κέντου με 42,4% και 138 έδρες.
Λένε ότι στην εκλογική ήττα του Παπάγου αυνέλαβε κι ο θρόνος που παρενέβει δυναμικά εναντίον του. Επιστρατεύθηκε ακόμη και η Τ.Α.Ε. (προκάτοχός της Ο.Α.) από τα αεροπλάνα της οποίας έπεφταν προκηρύξεις με περιεχόμενο ενάντια στον Παπάγο.
Από τα κόμματα του κέντρου η Ε.Π.Ε.Κ. του Πλαστήρα είχε πετύχει το μεγαλύτερο ποσοστό με 72 έδρες. Όλοι οι αρχηγοί των κομμάτων του κέντρου τον δέχτηκαν ως αρχηγό και με την σύμφωνη γνώμη Πιουριφόυ κι ανακτόρων ορκίζεται , στις 27 Οκτώβρη , η κυβέρνηση Πλαστήρα.
Οι άλλοι αρχηγού των κομμάτων του κέντρου είχαν κάνει μυστική με την Αμερικανική Αντιπροσωπεία ώστε να μετριάσουν τις αριστερές αποκλίσεις του Παπάγου.
Ενώ ορκιζόταν η νέα κυβέρνηση , στο έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών διεξαγόταν η δίκη 65 ανθρώπων με την κατηγορία της συμμετοχής στον παράνομο μηχανισμό του Κ.Κ.Ε.
Ως επικεφαλής του μηχανισμού , είχε θεωρηθεί ο Νίκος Μπελογιάννης. Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο όπως έμεινε να τον λένε από τον ομώνυμο πίνακα του Πάπλο Πικάσσο, που τον απεικόνισε να κάθεται στο ειδώλια του κατηγορούμενου ήρεμος, ελαφρώς αξύριστος και με ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο πέτο. Και πραγματικά έτσι εμφανιζόταν ο Μπελογιάννης στην πολύμηνη δίκη του. Κάθε μέρα με ένα φρέσκο κόκκινο γαρύφαλλο που οι στρατοδίκες , κι όχι μόνο, έσπαγαν το κεφάλι τους για να βρουν ποιος του τα προμηθεύει.
Ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε σε θάνατο. Ο Πλαστήρας έκανε ότι ήταν δυνατόν για να τον σώσει. Κι όταν είδε ότι με το διάλογο δεν βγαίνει τίποτα δήλωσε στους δημοσιογράφους, το Σάββατο 8 Μαρτίου 1952 :
''Eφ΄ όσον εγώ είμια πρωθυπουργός, κανείς δε θα εκτελεσθεί''.
Την άλλη μέρα, όμως, ο Πλαστήρας ''πέφτει'΄ βαρειά άρρωστος από ημιπληγία, ανίκανος να εκτελέσει τα καθήκοντά του. Την πρωθυπουργία αναλαμβάνει ο Βενιζέλος, που ορκίζεται στις 12 Μαρτίου και καθοδηγούμενος από τον Πιουριφόυ οδηγεί τους θανατοποινίτες στο εκτελιστικό απόσπασμα.
Δύο 24/ωρα αφ΄ ότου ανέλαβε ο Βενιζέλος ένας άλλους ηγέτης της παράνομης αριστεράς, ο Νίκος Πλουμπίδης, στέλνει στις εφημερίδες μια χειρόγραφη επιστολή κι αντίγραφο μιας δήλωσης που είχε υποβάλλει στους συνήγορους του Μπεολογιάννη με την οποία αναλαμβάνει την ευθύνη της ηγεσίας του παράνομου μηχανισμού του Κ.Κ.Ε. Έγραφε συγκεκριμένα :
''Κύριε Διευθυντά
Σας στέλνω αντίγραφο(γραμμένο από το χέρι μου)
επιστολής που έστειλα στους συνηγόρους του Ν.
Μπελογιάννη και σας παρακαλώ να την δημοιεύσετε.
Την υπόσχεσή μου, να παρουσιαστώ και να δικαστώ
την δίνω σε ΣΑΣ και τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ αν
αν μετατραπούν οι θανατικές ποινές του Μπελογιάννη.
Με τιμή
Νίκος Α. Πλουμπίδης
Μέλος της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.
ΔΗΛΩΝΩ
1) Καθδηγητής του παράνομου μηχανισμού του Κ.Κ.Ε. ήμουν εγώ και ΟΧΙ ο Μπελογιάννης. Γι΄ αυτή μου την ιδιότητα και για τι πράξεις μου αναλαμβάνω ΟΛΕΣ τις ευθύνες. Ύστερα απ΄ τη δήλωσή μου αυτή, κάθε επιμονή στην εκτέλεση του Μπελογιάννη είναι αδικαιολόγητη, άδικη και ολοφάνερα δολοφονική πράξη.
2) Για να μην νομισθή ότι κάνω τον παλληκαρά εκ του ασφαλούς, υπόσχομαι να παρουσιασθώ στις αρχές και να δικασθώ, αν μετατραπούν οι θανατικές ποινές του φίλου και συντρόφου Νίκου Μπερογιάννη. Χρήση του παρόντος να κάνετε όπως νομίζετε (Συμβούλιου χαρίτων, Τύπου, κ.λ.π.)
Με τιμή
Νίκος Α. Πλουμπίδης
Μέλος της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.
Υ.Γ. Για το γνήσιο της υπογραφής μου, έξω απ΄ τον γραφικό μου χαρακτήρα, που είναι γνωστός σε πολλούς, βάζω και το δακτυλικό μου αποτύπωμα.
Τα δύο κείμενα του Πλουμπίδη δημοσιεύονται στις 15 Μαρτίου και προκαλούν μεγάλη έκπληξη. Μεγαλύτερη όμως έκπληξη προκάλσε η αντίδραση του Κ.Κ.Ε.
Μέσω ενός ραδιοφωνικού σταθμού που εξέπεμπε από κάποια Ανατολική χώρα, το Κ.Κ.Ε. κατήγγειλε την επιστολή ως πλαστή. Η ανακοίνωση του Κ.Κ.Ε. διακήρυττε ότι ο Πλουμπίδης έλειπε από την Ελλάδα. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια και θ΄ αποδειχθεί μερικούς μήνες αργότερα.
Τελικά ο Πλουμπίδης δεν κατάφερε τίποτα. Και ήταν σίγουρος ότι δεν θα τα κατάφερνε.
Ο Πλουμπίδης δεν κατηγορούσε άδικα ως δολοφόνους όλους αυτούς που βρίσκονταν ''απ' την άλλη πλευρά''.
Τα ξημερώματα της 30ης Μαρτίου ο Μπελογιάννης και άλλοι τρεις θανατοποινίτες μεταφέρονται απ΄ τις φυλακές Καλλιθέας ( που επί κατοχής ήταν σκοπευτήριο των Ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής και σήμερα στεγάζονται δύο Λύκεια και δύο Γυμνάσια) , στο Γουδί , ''συνήθης τόπος εκτελέσεων''.
Οι μήνες περνούν με πολλες δίκες και καταδίκες κομμουνιστών, που τους βρήκαν με βάση τ΄ αρχεία που βρέθηκαν στις γιάφκες του Μπραχαμίου, της Καλλιθέας και της Γλυφάδας απ΄ την εποχή ττης δίκης του Μπελογιάννη.
Στις 11 Αυγούστου επιστρέφει ο Πλαστήρας απ΄ το Παρίσι όπου είχε πάει για πολύμηνη θεραπεία. Αν και φανερά καταβαβλημένος απ΄ την αρρώστιά του, που του είχε νεκρώσει το ένα χέρι, αναλαμβάνει τα καθήκοντά του κα μπαίνει μαχητικά στον αγώνα του.
Η ισχνή πλειοψηφία του ενός βουλευτή που είχε η κυβέρνηση είχε διαταραχτεί με την αποσκίρητση δυό βουλευτών αλλά καλύφθηκε αμέσως από δύο βουλευτές της Ε.Δ.Α. , τους Κύρκο-Καραμαούνη , που στήριξαν την κυβέρνηση με την προτροπή του κόμματος τους.
Τώρα ο Πιουροφόυ έχει αλλάξει στάση κι έχιε γίνει υπέρμαχος όσο πιο δεξιάς κυβέρνησης γίνεται. Και με την δική του προτροπή η αντιπολίτευση θέτει ζήτημα εμπιστοσύνης, ελπίζοντας στην πτώση του Πλαστήρα.
Ο Πλαστήρας δέχεται την πρόκληση και στις 15 Αυγούστου δηλώνει ότι θα γίνει έκτακτη συνεδρίαση της Βουλής. Στις 18 Αυγούστου, ο Πλαστήρας σε νέο του λόγο , στη Βουλή, αρνείται να παραιτηθεί. Στις 19 Αυγούστου ο Πιουριφόυ κάνει άλλη μια ωμή επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας και στις 20 Αυγούστου το Στέητ Ντιπάρτμεντ καλύπτει πλήρως , όλες τις ενέργειες.
Η δεξιά πανηγυρίζει γι αυτην την εξέλιξη μιας και θεωρεί βέβαιη την διάσπαση της κυβέρνησης. Στις 22 Αυγούστου γίνεται η ψηφοφορία στην Βουλή, που ουσιαστικά είναι προσωπική αναμέτρηση μεταξύ Πλαστήρα και-Πιουριφόυ παρά κέντρου-δεξιάς.
Πιν αρχίσει η ψηφοφορία , ο Πιουριφόυ απειλεί για διακοπή της Αμερικανικής βοήθειας προς την Ελλάδα με την δικαιολογία ότι η κυβέρνηση Πλαστήρα στηρίζεται στην Αριστερά.
Η κυβέρνηση όμως, παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης (127 υπέρ, 118 κατά σε 246 παρόντες) . Ο Αμερικανός πρεσβευτής συνεχίζει τις απειλές και τις πιέσεις του και τελικά ο Πλαστήρας δέχεται να γίνουν πρόωερες εκλογές με πλεοψηφικά εκλογικό νόμο.
Πίστευε ότι θα κέρδιζε και αυτές τις εκλογές έστω και μ΄ αυτό το εκλογικό σύστημα. Ο εκλογικός νόμος ψηφίζεται στις 10 Οκτωβρίου 1952, η κυβέρνηση παραιτείται και ορίζεται εκλογική αναμέτρηση για τις 16 Νομέμβρη.
Στις εκλογές ο Ε.Σ. παίρνει 49,6% και 240 έδρες. Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν λίγο πιο αναμενόμενο.
Οι σχέσεις Παπάγου -Παλατιού έχουν φτιάξει (από τις 6 Φεβρουαρίου έχουν αρχίσει οι προσπάθειες σύγκλισης των δύο πλευρών) , ο Ι.Δ.Ε.Α. πιέζει προς όλες τις πλευρές για την εκλογική νίκη του Παπάγου και βέβαια ο εκλογικός νόμος συντελούν στην νίκη του στρατάρχη.
Ο Ι.Δ.Ε.Α. από δω και πέρα γίνεται ο καθοριστικός παράγοντας των πολιτικών εξελίξεων.
Στις 20 Νοεμβρίου ορκίζεται η κυβέρνηση Παπάγου ( όπου με μία σειρά επαναληπτικών εκλογών -18 Ιανουαρίου 1953 στην Θεσσαλονίκη και 29 Μαρτίου 1953 σε Καρδίτσα , Πειραιά, Ρέθυμνο - ενισχύει κι άλλο την δύναμή της).
Το κέντρο, από την άλλη πλευρά, μένει ακέφαλο. Ο Βενιζέλος αν κι έχει βγει βουλευτής, παρατάει την Ελλάδα και κάνει ταξιδάκια αναψυχής ανά τον κάσμο. Ο Γ.Παπανδρέου έχει βγει βουλευτής με τον Ε.Δ. ενώ ο Πλαστήρας δεν έχει εκλεγεί. Βέβαια η υγεία του δεν του επιτρέπει να λειτουργήσει ούτε ως εξωκοινοβουλευτικός παράγοντας. Τελικά πεθαίνει στις 27 Ιουλίου 1953.
Πέντε μέρες μετά την ορκομωσία της κυβέρνησης αυλλαμβάνεται ο Νίκος Πλουμπίδης , που ο ραδιοφωνικός σταθμός του Κ.Κ.Ε. έλεγε ότι έλειπε από την Ελλάδα.
Στις 24 Μαρτίου αρχίζει η δίκη του. Εκεί εμφανίζεται πράος αλλά άρρωστος από φυματίωση. Την δίκη του παρακολουθούσαν ο πατέρας του , που ε΄χει να τον δει πολλά χρόνια λόγω της παράνομης δράσης του και ο γιος του που τον έβλεπε για πρώτη φορά.
Στην διάρκεια της δίκης του Πλουμπίδη, ο ραδιοφωνικός σταθμός του Κ.Κ.Ε. δήλωνε ότι ο αγωνιστής ήταν τα τελευταία 22 χρόνια χαφιές της ασφάλειας και ότι αυτός οδήγησε τον Μπελογιάννη στο θάνατο.
Ο Πλουμπίδης δέχτηκε και αυτή την προδοσία του κόμματος που τόσο πιστά υπηρέτησε για πολλά χρόνια , με Ολύμπια πραότητα και ψυχραιμία που εξέπληξε τους πάντες.
Ακόμη και στις 3 Αυγούστου , όταν ανακοινώθηκε η θανατική καταδίκη, το Κ.Κ.Ε. συνεχίζει να λέει ότι ''η Ασφάλεια θα τον φυγαδεύσει και μετά θα πει ότι δραπέτευσε και ούτε γάτα ούτε ζημιά''.
Στις 13 Αυγούστου τον πήραν απ΄ το σανατόριο ΣΩΤΗΡΙΑ όπου νοσηλευόταν και τον πήγαν όχι στο Γουδί αλλά στο Δαφνί όπου και στις 5 το πρωί θα εγκαινίαζε ένα νέο ''συνήθη τόπο εκτελέσεων''.
Στις 14 Αυγούστου, κι ενώ δεν είχε κρυώσει ακόμη η σωρός του νεκρού αγωνιστή, ο Ρ/Σ του Κ.Κ.Ε. αναγγέλει την εκτέλεση του ανθρώπου , που για εφτά χρόνια υπήρξε η ανώτατη κομματική αρχή στην Αθήνα μ΄ έναν μικροπρεπή λίβελλο.
Ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ως υπουργός Συντονισμού της κυβέρνησης του Παπάγου, παίρνει μια σειρά μέτρων που είχαν σκοπό να ''οδηγήσουν στην εξυγίανση της οικονομίας και της αξιοπιστίας της''. Έτσι στις 7 Μαρτίου 1953 καταργεί την Εθνική Τράπεζα και στις 9 Απριλίου υποτιμά την δραχμή 100%. Στις 29 του ίδιου μήνα ξεκινά μία περιοδία σε Ευρώπη-Αμερική προσπαθώντας να μαζέψει κεφάλαια για οικονομική ανάπτυξη. Εν τω μεταξύ η Ελλάδα που από τις 18-20 Φεβρουαρίου έχει ενταχθεί στο ΝΑΤΟ επί κυβέρνησης Πλαστήρα, συντάσσει μια σειρά ''συμβάσεων'' που όχι μόνο σταθεροποιούσαν άλλά θεσμοθετούσαν κιόλας το πλέγμα των υποχρεώσεων της Ελλάδας έναντι του ΝΑΤΟ και των Ε.Π.Α.
Κάποιες από αυτές τις συμβάσεις είναι :
-12 Oκτώβρη 1953, κυρώνεται η υπ. αριθμ. 1036 ''περί στρατιωτικών ευκολιών των εν Ελλάδι δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών''.
-12 Νοεμβρίου 1953, δημοσιεύεται το Ν.Δ. 2793 με το οποίο ''εκυρούτο και αποκτούσε την ισχύ του νόμου η πιο πάνω πράξη''.
-8 Απριλίου 1954, με το Ν.Δ. 2799 εκυρούτο το νομικο καθεστώς των δυνάμεων πουθα έδρευαν στην Ελλάδα.
Λίγες μέρες μετά πριν από το τελευταίο Ν.Δ. της 29ης Μαρτίου 1954 θα έρθει σε ρήξη ο Παπάγος με τον Μαρκεζίνη με αποτέλεσμα να αποχωρήσει ο τελευταίος από το κόμμα μαζί με 23 ακόμη βουλευτές του Ελληνικού Συναγερμού και να ιδρύσουν, στις 23 Φεβρουαρίου 1955 το ΚΟΜΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ. Το Κυπριακό έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις, παράλληλα στην Τουρκία γίνονται προγκρόμ ενάντια στον Ελληνικό πληθυσμό της Κωνσταντινούπολης, με προτροπή των Άγγλων που αρχίζουν και βγαίνουν και πάλι στο προσκήνιο.
Ο Παπάγος, που τους τελευταίους μήνες είναι άρρωστος, πεθαίνει στις 4 Οκτωβρίου 1955. Και ο θάνατός αυτός θα πυροδοτήσει την έναρξη μιας νέας εποχής στην Ελλάδα. Το ίδιο ζοφερής με την προηγούμενη "εποχή".
Το Πρώτο κεφάλαιο : ΕΔΩ
1949-1955 Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΤΑΕΜΦΥΛΙΑΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Το τέλος του εμφυλίου πολέμου βρίσκει την Ελλάδα σε τραγική κατάσταση.
Ο πληθυσμός έχει υποστεί μείωση 7-8 % ενώ το κόστος των δύο πολέμων έχει ανέλθει σε 13 περίπου δισεκατομμύρια δολλάρια και 2,5 εκατομμύρια Έλληνες πολίτες είχαν ανάγκη από κρατική περίθαλψη.
Κι αντί η πολιτική των Ελληνικών κυβερνήσεων να είναι τέτοια ώστε να επουλωθούν οι πληγές της χώρας έγινε ακριβώς το αντίθετο.
Στις 14 Οκτωβρίου 1949 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως νόμος με τίτλο ,
''Γ. Ψήφισμα : Περί μέτρων Εθνικής Αναμορφώσεως''.
Αυτό σημαίνει ότι θεσμοθετούνται τα Ε.Σ.Α.Ι. (Ειδικά Σχολεία Αναμορφώσεως Ιδιωτών). Την ίδια μέρα ο διοικητής των Ε.Σ.Α.Ι. Μακρονήσου και το επιτελείο του, μεταξύ των οποίων κι ο τότε λοχαγός Δημήτρης Ιωαννίδης, ''υποδέχονται'' τους πρώτους 650 εξόριστους της πρώτης μεταεμφυλιακής περιόδου.
Οι Αμερικανοί ''σύμβουλοι'' έχουν πιάσει πόστα σε υπουργεία , επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας , Νομισματική επιτροπή , Σώματα Ασφαλείας, Ένοπλες Δυνάμεις, Υπηρεσίες ΠΛηροφοριών και σε κάθε άλλο καίριο σημείο.
Κι ενώ η οικονομική και στρατιωτική εξάρτηση κι υποτέλεια του επίσημου Ελληνικού κράτους γίνεται ολοένα και πιο ''ασφυκτική'' , η Αριστερά προσπαθεί να ανασυντάξει τις δυνάμεις της.
Εμφανίζεται στο πολιτικό προσκήνιο , πρώτα η Δημοκρατική Παράταξη κι αργότερα η Ε.Δ.Α., που ενώ προσπαθεί να λειτουργήσει στα '' νόμιμα'' αστικά πλαίσια ο Νίκος Ζαχαριάδης από την αυτοεξορία του υπερθεματίζαει υπέρ της παράνομης δράσης και στήνει έναν πολύ καλό οργανωμένο παράνομο μηχανισμό στην Ελλάδα.
Από την άλλη πλευρά ο Ι.Δ.Ε.Α. συνεχίζει τη δράση του κι ο ''ηγέτης'' του, ο Παπάγος, μετά την ''νικηφόρα'' έκβαση του εμφυλίου , έχει αποκτήσει τεράστια αίγλη στις εθνικόφρονες τάξεις όλων των στρωμάτων του λαού.
Οι πολιτικοί ηγέτες, όλως των παρατάξεων, αλλά και τ΄ Ανάκτορα, δεν ήθελαν τον Παπάγο στην πολιτική σκηνή γιατί οι πρώτοι ήξεραν ότι θα τους απομάκρυνε από την εξουσία , οι δεύτεροι ήξεραν ότι θα έπαυε ηγεμονία τους πάνω στον πολιτικό χώρο του Παπάγου.
Η βουλή του 1946 τερματίζει την θητεία της στις 6 Ιανουαρίου 1950 όπου και σχηματίζεται υπηρεσιακή κυβέρνηση του Τζων Θεοτόκη.
Προκηρύσσονται εκλογές για τις 5 Μαρτίου με απλή αναλογική. Συνολικά 44 κόμματα, από μοναρχοφασίστες, τεταρτοαυγουστιανούς, μέχρι το μετριοπαθές κόμμα της Αριστεράς την Ε.Δ.Α., λαμβάνουν μέρος σε αυτές τις εκλογές.
Η δεξιά που αποτελούσε τον κορμό της προηγούμενης βουλής παίρνει μόλις το 38,4 % και 93 έδρες. Αντίθετα το κέντρο, που όμως ήταν κατακερματισμένο σε πολλά μικρά κόμματα, παίρνει το 44,3 % και 136 έδρες, ενώ η Ε.Δ.Α. παίρνει 9,7 % και 18 έδρες. Στις 8 Μαρτίου, ο Πλαστήρας κι ο Παπάγος συνασπίζουν τις δυνάμεις τους με επικεφαλής τον πρώτο κι αποκτούν την ''Δεδηλωμένη''.
Ο Βασιλιάς, όμως, παραβιάζει το σύνταγμα κι αρνείται να τους δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Ο Πλαστήρας, βλέπεις, ήταν ο ''βασιλοφάγος'' αρχηγός της επανάστασης του 1922.
Ο Παύλος εξέφρασε μαζί με την προσωπική του εμπάθεια και τις επιφυλάξεις των πιο συντηρητικών και πολιτικών κύκλων που δεν ήθελαν μια κεντροαριστερή κυβέρνηση Πλαστήρα.
Έτσι λοιπόν, ο Παύλος, αυθαίρετα δίνει την εντολή στον Σοφοκλή Βενιζέλο που με την ανοχή του Λαικού κόμματος και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης κι υπουργό των τριών πολεμικών υπουργείων, συγκροτεί κεντροδεξιά κυβέρνηση που ορκίζεται στις 23 Μαρτίου. Αλλά, αν και ο Βενιζέλος ήταν δηλωμένος Αμερικανόφιλος κι είχε τοποθετήσει τα οικονομικά του συμφέροντα στην Αμερική, όταν έγινε ''εφοπλιστής'' αποσύροντάς τα από την Αίγυπτο. Ο λόγος ήταν ότι ο Τύπος κι η κοινή γνώμη της Αμερικής θεωρούσε τις Ελληνικές κυβερνήσεις του 1947-49 ως αντιδραστικές και διεφθαρμένες. Έτσι η Αμερικανική ηγεσία προτίμησε τον Πλαστήρα.
Βέβαια το Πεντάγωνο προτιμούσε μια ακόμη πιο δεξιά κυβέρνηση από αυτή των Βενιζέλου-Κανελλόπουλου αλλά δεν είχε έρθει ακόμη ο καιρός που θα έπαιρνε αυτό τις αποφάσεις.
Στις 31 Μαρτίου 1950, κι ενώ η κυβέρνηση Βενιζέλου μόλις είχε συμπληρώσει μιας εβδομάδας ζωή, ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Ελλάδα, Γκράυντυ, μέσω ενός δελτίου τύπου της πρεσβείας του δήλωνε ότι αυτή η κυβέρνηση δεν ικανοποιούσε την Αμερική γιατί '' δεν παρείχε εγγυήσεις σταθερότητας ώστε να αξιοποιηθεί η Αμερικανική βοήθεια''.
Ο Παύλος κι ο Βενιζέλος όσο κι αν διαφωνούσαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, με αυτή την εξέλιξη έσπευσαν να συμμορφωθούν με τις άνωθεν ''υποδείξεις''.
Στις 15 Απριλίου ο Βενιζέλος υποβάλλει την παραίτησή της κυβέρνησης του κι ο Παύλος υποχρεώνεται να ορκίσει πρωθυπουργό τον ''εχθρό'' του, Νικόλαο Πλαστήρα, που τ΄ όνειρό του είναι η εθνική συμφιλίωση, κατευνασμός των παθών, ισοπολιτεία. Ήθελε ακόμη να καταργήσει την θανατική ποινή για οποιαδήποτε μορφή εγκλήματος. Έλεγε χαρακτηριστικά :
'' Θα καταργήσω την ποινή του θανάτου. Και πρέπει να σπεύσω, μήπως δεν προλάβω. Θα είναι τραγωδία για μένα να βρίσκομαι την εξουσία και να δω να τουφεκίζονται άνθρωποι χωρίς να μπορέσω να τους σώσω''.
Αλλά προς το παρόν, απέλυε με προσωπικά του σημειώματα πολλά στελέχη του Κ.Κ.Ε. από την Μακρόνησο. Πράξη που σε συνδυασμό με άλλα μέτρα του υπέρ της Αριστεράς εξήγειρε τις αντιδράσεις της δεξιάς αλλά κι ενδοκυβερνητικές προστριβές. Κι η κυβέρνηση θα είχε πέσει αν δεν την ''κάλυπτε η σκιά '' του Γκραίυντυ.
Όμως στις 26 Ιουνίου 1950 ξεκινά ο πόλεμος της Κορέας. Κι αυτό άλλαξε και τις αμερικάνικες προοπτικές για την Ελλάδα. Πολύ γρήγορα η δύναμη περνά από τα χέρια του Στέητ Ντιπάρμεντ και του Λευκού Οίκου στα χέρια των ''γερακιών'' του Πενταγώνου.
Στις 14 Ιουλίου ο Πλαστήρας απολύει, με προσωπική του εντολή, 96 άρρωστους κρατούμενους από την Μακρόνησο που δεν είχαν υπογράψει δηλώσεις ''νομιμοφροσύνης''.
Το Λαϊκό Κόμμα, που γνωρίζει την αλλαγή πλεύσης της Αμερικάνικης πολιτικής , αντιδρά ακόμη πιο έντονα. Ο Κ. Τσαλδάρης σε λόγο του στην βουλή, δηλώνει ότι αυτή η πράξη του πρωθυπουργού ''αποτελεί ράπισμα κατά του αισθήματος του Ελληνικού Λαού''. Ακόμη και το μέλος της κυβέρνησης, ο Γ. Παπανδρέου, αντιδρά σ΄ αυτή την τελευταία ''χάρη'' του Πλαστήρα κι απειλεί ότι θ΄ ανατρέψει την κυβέρνηση.
Στις 17 Ιουλίου ο στρατηγός Βαν Φλήτ αποχωρεί από την Ελλάδα για να αναλάβει την αρχηγία της 2ης Στρατιάς στη Γερμανία και τον αντικαθιστά ο υποστράτηγος Ρόϋμπεν Τζέκινς. Αλλά λίγο πριν ανέβει στο αεροπλάνο, που θα τον πήγαινε πρώτα στις Ε.Π.Α. και μετά στην Γερμανία ''έστειλε'' το τελευταίο του μήνυμα στο παλάτι... Ο Πλαστήρας πρέπει ν' ανατραπεί γιατί σ περίπτωση διεθνών περιπλοκών λόγω Κορέας αυτή η κυβέρνηση θ΄ αποτελούσε 5η φάλαγγα του ''εχθρού''...Η καλύτερη λύση είναι ο Παπάγος.
Επειδή όμως ο Γραίυντυ, που ήταν ακόμη ο ''νόμιμος'' εκπρόσωπος της Αμερικής στην Ελλάδα, έλειπε από την χώρα κι η ''εντολή'' δεν προερχόταν από αυτόν, ο Βασιλιάς καθυστερεί στην ''εκτέλεσή'' της.
Είναι η εποχή που αρχίζει ένας έντονος πόλεμος μεταξύ Βαν Φλήτ και Γραίυντυ, μέσω του Τύπου, δηλαδή Πενταγώνου- Σταίητ Ντιπάρτμεντ, για το ποιός θα καθορίζει την τύχη της Ελλάδος , μιας και ειδικά τώρα, με τον πόλεμο της Κορέας, αναδυκνύεται η στρατηγική σημασία της. Ο Πλαστήρας βλέπει ότι το Πεντάγωνο έχει πάρει στα χέρια του τις τύχες της Ελλάδας κι ότι η πτώση του δεν θ΄ αργήσει. Γι΄ αυτό προκαλεί τη ''τύχη'' του, για να δείξει στον λαό ότι η πτώση του θα είναι αποτέλεσμα της γεφυρωτικής του πολιτικής.
Έτσι στην διάρκεια μιας ομιλίας του στις 15 Αυγούστου στην Τήνο, καταφεύγει σε βολές ενάντια στην ''αντιδραστική δεξιά'', μιλάει υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής και τελικά προκαλεί την αντίδραση του εκεί επισκόπου. Ο Πλαστήρας επιτίθεται κι ενάντια στους Βενιζέλο-Παπανδρέου, στελέχη της κυβέρνησής του και τους κατηγορεί, όχι άδικα, γι΄ αντιδραστικούς.
Στις 16 Αυγούστου, ο Βενιζέλος διαχωρίζει την θέση του από τις θέσεις του Πλαστήρα και στις 17 ο πρωθυπουργός παραιτείται.
Στις 21 Αυγούστου ορκίζεται πρωθυπουργός, πάλι ο Σοφοκλής Βενιζέλος, που τον περασμένο Απρίλιο είχε απομακρυνθεί από την εξουσία ως ανεπιθύμητος.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνει ο νέος πρωθυπουργός είναι να ''βάλει'΄ την Ελλάδα στον πόλεμο της Κορέας με μια Ταξιαρχία και με μια μοίρα Αεροπορίας.
Η Αμερική αλλάζει και τον πρεσβευτή της. Στην θέση του Γκραίυντυ έρχεται ο Τζων Πιουριφόυ ως ο μόνος τοποτηρητής. Έχει υπό τον άμεσο έλεγχο του όλες τις Υπηρεσίες, μυστικές και μη, που μέχρι τον ερχομό του λειτουργούσαν, σχετικά αυτόνομα.
Ο Πιουριφόυ από την πρώτη σιγμή που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα ''προειδοποίησε'' την κυβέρνηση ότι πρέπει να είναι αυστηρή με την Αριστερά. Όλοι βέβαια έσπευσαν να συμμορφωθούν. Παράλληλα αυτή η δήλωση υπήρξε το σύνθημα αδιαλλαξίας και δράσης για τον Ι.Δ.Ε.Α. και τους παρακρατικούς μηχανισμούς που είχε οργανώσει
Ακόμα έβλεπε, ο Ι.Δ.Ε.Α. τον στρατάρχη Παπάγο ως και τον επόμενο κυβερνήτη της χώρας. Αλλά τότε ο Πιουριφόυ όσο κι οι κυβερνητικοί κύκλοι της Ουάσιγκτον θεωρούσαν ότι όσο διαρκεί ο πόλεμος της Κορέας ήταν πιο αναγκαία η παρουσία του στο στράτευμα παρά στην πολιτική σκηνή. Έτσι οι Αμερικάνοι συμμάχησαν με το παλάτι και τα κόμματα του Κέντρου που δεν ήθελαν το στρατάρχη στον πολιτκό στίβο.
Τίποτα δεν έδειχνε ότι ο Παπάγος θα εγκαταλείψει τον στρατό κι όλοι αιφνιαδιάστηκαν όταν στις 28 Μαϊου 1951 παραιτείται από τα αξιώματά του για να πολιτευτεί. Όλοι έπεσαν πάνω του για να μην παραιτηθεί. Αρχικά το παλάτι δεν κάνει δεκτή την παραίτηση.
Ο Ι.Δ.Ε.Α. με το κίνημά της 31ης Μαϊου διχάζει τους ''ειδικούς'' ως προς τα αίτιά του.
Η μία άποψη είναι ότι το κίνημα έγινε για αν μην δεχτεί το παλάτι την παραίτηση μιας κι αυτό είναι υπεύθυνο για την παράιτηση λόγω των συχνών προστριβών Παπάγου- Ανακτόρων.
Η δεύτερη άποψη είναι ότι το κίνημα έγινε για να πιέσει, ο Ι.Δ.Ε.Α. το παλάτι να δεχτεί την παραίτηση και να μπορέσει ο στρατάρχης να πολιτευθεί.
Νομίζω ότι η δεύτερη άποψη είναι πιο σσωστή αφού δεν είναι δυνατόν ο Ι.Δ.Ε.Α. να λειτουργούσε εν άγνοιά του ''αρχηγού'' του κι ο ''αρχηγός'' να μην έχει πάρει την έγκριση της οργάνωσης του.
Τελικά η παραίτηση γίνεται δεκτή από το παλάτι αφού πρώτα πήρε την διαβεβαίωση ότι ο Παπάγος δεν θα πολιτευθεί. Από την άλλη το παλάτι υποσχέθηκε ότι δεν θα τιμωρηθεί κανείς από τους στασιαστές. Αλλά τι τιμωρία μπορούσαν να επιβάλλουν στον Ι.Δ.Ε.Α. που πλέον ήταν πανίσχυρος κι ουσιασιτικά εξουσία;
Oι βασιλείς είδαν ότι δεν υπήρχε κανείς ανακτορικός αξιωματικός που είχε την διάθεση να έρθει σε ρήξη με τους κινηματίες. Τουλάχιστον κατάφεραν να Α/Γ.Ε.Σ. δικό τους άνθρωπο. Τον στρατηγό του εμφυλίου Θρασύβουλο Τσακαλώτο που του ανατέθηκε να ξεκαθαρίσει (;) το στράτευμα από τον Ι.Δ.Ε.Α. Oι βασιλείς όσο κι αν είχαν συνδεθεί με τους Αμερικάνους, η παραδοσιακή Αγγλοφιλία τους αλλά και οι κατά καιρούς ταπεινώσεις που είχαν υποστεί από τον Παπάγο και τον Πιουτιφόυ τους έκαναν , κι ειδικά την Φρειδερίκη, αντίθετους σε κάθε τι που ήθελε ο στρατάρχης.
Ο Βενιζέλος κι ο άλλοι πολιτικοί αρχηγοί θέλησαν να εκμεταλλευτούν την νωπή, ακόμη δήλωση του Παπάγου ότι δεν θα πολιτευθεί.
Στις 26 Ιουλίου ο Παύλος ρωτά τον Παπάγο αν θα ''κατέλθει στον πολιτικό στίβο''. Παίρνει αρνητική απάντηση και την επόμενη μέρα η βουλή σχεδόν ομόφωνα ψηφίζει νέο εκλογικό νόμο -ενσχυμένη αναλογική- και στις 30 Ιουλίου διαλύεται η βουλή. Το βράδυ της ίδια μέρας ο Παπάγος στέλνει ανακοίνωση στον Τύπο με την οποία ανακοίνωνε την ίδρυση του ''Ελληνικού Συναγερμού'' και την κάθοδό του στις εκλογές.
Ο Παύλος εξοργίζεται με τον Παπάγο για την ''προσωπική αυτή προσβολή'' και διατάζει τον Τσακαλώτο να συλλάβει τον στρατάρχη.
Ο Α/Γ.Ε.Σ. αρνείται να εκτλέσει την διαταγή και καταφέρνει να ηρεμήσει το Βασιλιά.
Εν τω μεταξύ ο Πιουριφόυ δεν ανακατεύεται και πολύ, γιατί αν και ο πόλεμος της Κορέας συνεχίζεται η όξυνση δεν έχει περάσει κι έτσι ο Παπάγος δεν είναι ο αναντικατάστατος επικεφαλής των Ελληνικών Ε.Δ.
Βέβαια έβλεπε με συμπάθεια μια εκλογική νίκη του Παπάγου χωρίς όμως να αναμιγνύεται υπέρ της μιάς ή της άλλης παράταξης, αφού το Κέντρο είχε επιδείξει ''καλή διαγωγή'' απέναντι στους Αμερικάνους και δεν ήθελε να προκαλέσει αντιδράσεις.
Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 ο Ε.Σ. έρχεται δεύτερος με 36,4% και 110 έδρες με πρώτο κόμμα τον συνασπισμό του κέντου με 42,4% και 138 έδρες.
Λένε ότι στην εκλογική ήττα του Παπάγου αυνέλαβε κι ο θρόνος που παρενέβει δυναμικά εναντίον του. Επιστρατεύθηκε ακόμη και η Τ.Α.Ε. (προκάτοχός της Ο.Α.) από τα αεροπλάνα της οποίας έπεφταν προκηρύξεις με περιεχόμενο ενάντια στον Παπάγο.
Από τα κόμματα του κέντρου η Ε.Π.Ε.Κ. του Πλαστήρα είχε πετύχει το μεγαλύτερο ποσοστό με 72 έδρες. Όλοι οι αρχηγοί των κομμάτων του κέντρου τον δέχτηκαν ως αρχηγό και με την σύμφωνη γνώμη Πιουριφόυ κι ανακτόρων ορκίζεται , στις 27 Οκτώβρη , η κυβέρνηση Πλαστήρα.
Οι άλλοι αρχηγού των κομμάτων του κέντρου είχαν κάνει μυστική με την Αμερικανική Αντιπροσωπεία ώστε να μετριάσουν τις αριστερές αποκλίσεις του Παπάγου.
Ενώ ορκιζόταν η νέα κυβέρνηση , στο έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών διεξαγόταν η δίκη 65 ανθρώπων με την κατηγορία της συμμετοχής στον παράνομο μηχανισμό του Κ.Κ.Ε.
Ως επικεφαλής του μηχανισμού , είχε θεωρηθεί ο Νίκος Μπελογιάννης. Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο όπως έμεινε να τον λένε από τον ομώνυμο πίνακα του Πάπλο Πικάσσο, που τον απεικόνισε να κάθεται στο ειδώλια του κατηγορούμενου ήρεμος, ελαφρώς αξύριστος και με ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο πέτο. Και πραγματικά έτσι εμφανιζόταν ο Μπελογιάννης στην πολύμηνη δίκη του. Κάθε μέρα με ένα φρέσκο κόκκινο γαρύφαλλο που οι στρατοδίκες , κι όχι μόνο, έσπαγαν το κεφάλι τους για να βρουν ποιος του τα προμηθεύει.
Ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε σε θάνατο. Ο Πλαστήρας έκανε ότι ήταν δυνατόν για να τον σώσει. Κι όταν είδε ότι με το διάλογο δεν βγαίνει τίποτα δήλωσε στους δημοσιογράφους, το Σάββατο 8 Μαρτίου 1952 :
''Eφ΄ όσον εγώ είμια πρωθυπουργός, κανείς δε θα εκτελεσθεί''.
Την άλλη μέρα, όμως, ο Πλαστήρας ''πέφτει'΄ βαρειά άρρωστος από ημιπληγία, ανίκανος να εκτελέσει τα καθήκοντά του. Την πρωθυπουργία αναλαμβάνει ο Βενιζέλος, που ορκίζεται στις 12 Μαρτίου και καθοδηγούμενος από τον Πιουριφόυ οδηγεί τους θανατοποινίτες στο εκτελιστικό απόσπασμα.
Δύο 24/ωρα αφ΄ ότου ανέλαβε ο Βενιζέλος ένας άλλους ηγέτης της παράνομης αριστεράς, ο Νίκος Πλουμπίδης, στέλνει στις εφημερίδες μια χειρόγραφη επιστολή κι αντίγραφο μιας δήλωσης που είχε υποβάλλει στους συνήγορους του Μπεολογιάννη με την οποία αναλαμβάνει την ευθύνη της ηγεσίας του παράνομου μηχανισμού του Κ.Κ.Ε. Έγραφε συγκεκριμένα :
''Κύριε Διευθυντά
Σας στέλνω αντίγραφο(γραμμένο από το χέρι μου)
επιστολής που έστειλα στους συνηγόρους του Ν.
Μπελογιάννη και σας παρακαλώ να την δημοιεύσετε.
Την υπόσχεσή μου, να παρουσιαστώ και να δικαστώ
την δίνω σε ΣΑΣ και τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ αν
αν μετατραπούν οι θανατικές ποινές του Μπελογιάννη.
Με τιμή
Νίκος Α. Πλουμπίδης
Μέλος της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.
ΔΗΛΩΝΩ
1) Καθδηγητής του παράνομου μηχανισμού του Κ.Κ.Ε. ήμουν εγώ και ΟΧΙ ο Μπελογιάννης. Γι΄ αυτή μου την ιδιότητα και για τι πράξεις μου αναλαμβάνω ΟΛΕΣ τις ευθύνες. Ύστερα απ΄ τη δήλωσή μου αυτή, κάθε επιμονή στην εκτέλεση του Μπελογιάννη είναι αδικαιολόγητη, άδικη και ολοφάνερα δολοφονική πράξη.
2) Για να μην νομισθή ότι κάνω τον παλληκαρά εκ του ασφαλούς, υπόσχομαι να παρουσιασθώ στις αρχές και να δικασθώ, αν μετατραπούν οι θανατικές ποινές του φίλου και συντρόφου Νίκου Μπερογιάννη. Χρήση του παρόντος να κάνετε όπως νομίζετε (Συμβούλιου χαρίτων, Τύπου, κ.λ.π.)
Με τιμή
Νίκος Α. Πλουμπίδης
Μέλος της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.
Υ.Γ. Για το γνήσιο της υπογραφής μου, έξω απ΄ τον γραφικό μου χαρακτήρα, που είναι γνωστός σε πολλούς, βάζω και το δακτυλικό μου αποτύπωμα.
Τα δύο κείμενα του Πλουμπίδη δημοσιεύονται στις 15 Μαρτίου και προκαλούν μεγάλη έκπληξη. Μεγαλύτερη όμως έκπληξη προκάλσε η αντίδραση του Κ.Κ.Ε.
Μέσω ενός ραδιοφωνικού σταθμού που εξέπεμπε από κάποια Ανατολική χώρα, το Κ.Κ.Ε. κατήγγειλε την επιστολή ως πλαστή. Η ανακοίνωση του Κ.Κ.Ε. διακήρυττε ότι ο Πλουμπίδης έλειπε από την Ελλάδα. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια και θ΄ αποδειχθεί μερικούς μήνες αργότερα.
Τελικά ο Πλουμπίδης δεν κατάφερε τίποτα. Και ήταν σίγουρος ότι δεν θα τα κατάφερνε.
Ο Πλουμπίδης δεν κατηγορούσε άδικα ως δολοφόνους όλους αυτούς που βρίσκονταν ''απ' την άλλη πλευρά''.
Τα ξημερώματα της 30ης Μαρτίου ο Μπελογιάννης και άλλοι τρεις θανατοποινίτες μεταφέρονται απ΄ τις φυλακές Καλλιθέας ( που επί κατοχής ήταν σκοπευτήριο των Ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής και σήμερα στεγάζονται δύο Λύκεια και δύο Γυμνάσια) , στο Γουδί , ''συνήθης τόπος εκτελέσεων''.
Οι μήνες περνούν με πολλες δίκες και καταδίκες κομμουνιστών, που τους βρήκαν με βάση τ΄ αρχεία που βρέθηκαν στις γιάφκες του Μπραχαμίου, της Καλλιθέας και της Γλυφάδας απ΄ την εποχή ττης δίκης του Μπελογιάννη.
Στις 11 Αυγούστου επιστρέφει ο Πλαστήρας απ΄ το Παρίσι όπου είχε πάει για πολύμηνη θεραπεία. Αν και φανερά καταβαβλημένος απ΄ την αρρώστιά του, που του είχε νεκρώσει το ένα χέρι, αναλαμβάνει τα καθήκοντά του κα μπαίνει μαχητικά στον αγώνα του.
Η ισχνή πλειοψηφία του ενός βουλευτή που είχε η κυβέρνηση είχε διαταραχτεί με την αποσκίρητση δυό βουλευτών αλλά καλύφθηκε αμέσως από δύο βουλευτές της Ε.Δ.Α. , τους Κύρκο-Καραμαούνη , που στήριξαν την κυβέρνηση με την προτροπή του κόμματος τους.
Τώρα ο Πιουροφόυ έχει αλλάξει στάση κι έχιε γίνει υπέρμαχος όσο πιο δεξιάς κυβέρνησης γίνεται. Και με την δική του προτροπή η αντιπολίτευση θέτει ζήτημα εμπιστοσύνης, ελπίζοντας στην πτώση του Πλαστήρα.
Ο Πλαστήρας δέχεται την πρόκληση και στις 15 Αυγούστου δηλώνει ότι θα γίνει έκτακτη συνεδρίαση της Βουλής. Στις 18 Αυγούστου, ο Πλαστήρας σε νέο του λόγο , στη Βουλή, αρνείται να παραιτηθεί. Στις 19 Αυγούστου ο Πιουριφόυ κάνει άλλη μια ωμή επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας και στις 20 Αυγούστου το Στέητ Ντιπάρτμεντ καλύπτει πλήρως , όλες τις ενέργειες.
Η δεξιά πανηγυρίζει γι αυτην την εξέλιξη μιας και θεωρεί βέβαιη την διάσπαση της κυβέρνησης. Στις 22 Αυγούστου γίνεται η ψηφοφορία στην Βουλή, που ουσιαστικά είναι προσωπική αναμέτρηση μεταξύ Πλαστήρα και-Πιουριφόυ παρά κέντρου-δεξιάς.
Πιν αρχίσει η ψηφοφορία , ο Πιουριφόυ απειλεί για διακοπή της Αμερικανικής βοήθειας προς την Ελλάδα με την δικαιολογία ότι η κυβέρνηση Πλαστήρα στηρίζεται στην Αριστερά.
Η κυβέρνηση όμως, παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης (127 υπέρ, 118 κατά σε 246 παρόντες) . Ο Αμερικανός πρεσβευτής συνεχίζει τις απειλές και τις πιέσεις του και τελικά ο Πλαστήρας δέχεται να γίνουν πρόωερες εκλογές με πλεοψηφικά εκλογικό νόμο.
Πίστευε ότι θα κέρδιζε και αυτές τις εκλογές έστω και μ΄ αυτό το εκλογικό σύστημα. Ο εκλογικός νόμος ψηφίζεται στις 10 Οκτωβρίου 1952, η κυβέρνηση παραιτείται και ορίζεται εκλογική αναμέτρηση για τις 16 Νομέμβρη.
Στις εκλογές ο Ε.Σ. παίρνει 49,6% και 240 έδρες. Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν λίγο πιο αναμενόμενο.
Οι σχέσεις Παπάγου -Παλατιού έχουν φτιάξει (από τις 6 Φεβρουαρίου έχουν αρχίσει οι προσπάθειες σύγκλισης των δύο πλευρών) , ο Ι.Δ.Ε.Α. πιέζει προς όλες τις πλευρές για την εκλογική νίκη του Παπάγου και βέβαια ο εκλογικός νόμος συντελούν στην νίκη του στρατάρχη.
Ο Ι.Δ.Ε.Α. από δω και πέρα γίνεται ο καθοριστικός παράγοντας των πολιτικών εξελίξεων.
Στις 20 Νοεμβρίου ορκίζεται η κυβέρνηση Παπάγου ( όπου με μία σειρά επαναληπτικών εκλογών -18 Ιανουαρίου 1953 στην Θεσσαλονίκη και 29 Μαρτίου 1953 σε Καρδίτσα , Πειραιά, Ρέθυμνο - ενισχύει κι άλλο την δύναμή της).
Το κέντρο, από την άλλη πλευρά, μένει ακέφαλο. Ο Βενιζέλος αν κι έχει βγει βουλευτής, παρατάει την Ελλάδα και κάνει ταξιδάκια αναψυχής ανά τον κάσμο. Ο Γ.Παπανδρέου έχει βγει βουλευτής με τον Ε.Δ. ενώ ο Πλαστήρας δεν έχει εκλεγεί. Βέβαια η υγεία του δεν του επιτρέπει να λειτουργήσει ούτε ως εξωκοινοβουλευτικός παράγοντας. Τελικά πεθαίνει στις 27 Ιουλίου 1953.
Πέντε μέρες μετά την ορκομωσία της κυβέρνησης αυλλαμβάνεται ο Νίκος Πλουμπίδης , που ο ραδιοφωνικός σταθμός του Κ.Κ.Ε. έλεγε ότι έλειπε από την Ελλάδα.
Στις 24 Μαρτίου αρχίζει η δίκη του. Εκεί εμφανίζεται πράος αλλά άρρωστος από φυματίωση. Την δίκη του παρακολουθούσαν ο πατέρας του , που ε΄χει να τον δει πολλά χρόνια λόγω της παράνομης δράσης του και ο γιος του που τον έβλεπε για πρώτη φορά.
Στην διάρκεια της δίκης του Πλουμπίδη, ο ραδιοφωνικός σταθμός του Κ.Κ.Ε. δήλωνε ότι ο αγωνιστής ήταν τα τελευταία 22 χρόνια χαφιές της ασφάλειας και ότι αυτός οδήγησε τον Μπελογιάννη στο θάνατο.
Ο Πλουμπίδης δέχτηκε και αυτή την προδοσία του κόμματος που τόσο πιστά υπηρέτησε για πολλά χρόνια , με Ολύμπια πραότητα και ψυχραιμία που εξέπληξε τους πάντες.
Ακόμη και στις 3 Αυγούστου , όταν ανακοινώθηκε η θανατική καταδίκη, το Κ.Κ.Ε. συνεχίζει να λέει ότι ''η Ασφάλεια θα τον φυγαδεύσει και μετά θα πει ότι δραπέτευσε και ούτε γάτα ούτε ζημιά''.
Στις 13 Αυγούστου τον πήραν απ΄ το σανατόριο ΣΩΤΗΡΙΑ όπου νοσηλευόταν και τον πήγαν όχι στο Γουδί αλλά στο Δαφνί όπου και στις 5 το πρωί θα εγκαινίαζε ένα νέο ''συνήθη τόπο εκτελέσεων''.
Στις 14 Αυγούστου, κι ενώ δεν είχε κρυώσει ακόμη η σωρός του νεκρού αγωνιστή, ο Ρ/Σ του Κ.Κ.Ε. αναγγέλει την εκτέλεση του ανθρώπου , που για εφτά χρόνια υπήρξε η ανώτατη κομματική αρχή στην Αθήνα μ΄ έναν μικροπρεπή λίβελλο.
Ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ως υπουργός Συντονισμού της κυβέρνησης του Παπάγου, παίρνει μια σειρά μέτρων που είχαν σκοπό να ''οδηγήσουν στην εξυγίανση της οικονομίας και της αξιοπιστίας της''. Έτσι στις 7 Μαρτίου 1953 καταργεί την Εθνική Τράπεζα και στις 9 Απριλίου υποτιμά την δραχμή 100%. Στις 29 του ίδιου μήνα ξεκινά μία περιοδία σε Ευρώπη-Αμερική προσπαθώντας να μαζέψει κεφάλαια για οικονομική ανάπτυξη. Εν τω μεταξύ η Ελλάδα που από τις 18-20 Φεβρουαρίου έχει ενταχθεί στο ΝΑΤΟ επί κυβέρνησης Πλαστήρα, συντάσσει μια σειρά ''συμβάσεων'' που όχι μόνο σταθεροποιούσαν άλλά θεσμοθετούσαν κιόλας το πλέγμα των υποχρεώσεων της Ελλάδας έναντι του ΝΑΤΟ και των Ε.Π.Α.
Κάποιες από αυτές τις συμβάσεις είναι :
-12 Oκτώβρη 1953, κυρώνεται η υπ. αριθμ. 1036 ''περί στρατιωτικών ευκολιών των εν Ελλάδι δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών''.
-12 Νοεμβρίου 1953, δημοσιεύεται το Ν.Δ. 2793 με το οποίο ''εκυρούτο και αποκτούσε την ισχύ του νόμου η πιο πάνω πράξη''.
-8 Απριλίου 1954, με το Ν.Δ. 2799 εκυρούτο το νομικο καθεστώς των δυνάμεων πουθα έδρευαν στην Ελλάδα.
Λίγες μέρες μετά πριν από το τελευταίο Ν.Δ. της 29ης Μαρτίου 1954 θα έρθει σε ρήξη ο Παπάγος με τον Μαρκεζίνη με αποτέλεσμα να αποχωρήσει ο τελευταίος από το κόμμα μαζί με 23 ακόμη βουλευτές του Ελληνικού Συναγερμού και να ιδρύσουν, στις 23 Φεβρουαρίου 1955 το ΚΟΜΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ. Το Κυπριακό έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις, παράλληλα στην Τουρκία γίνονται προγκρόμ ενάντια στον Ελληνικό πληθυσμό της Κωνσταντινούπολης, με προτροπή των Άγγλων που αρχίζουν και βγαίνουν και πάλι στο προσκήνιο.
Ο Παπάγος, που τους τελευταίους μήνες είναι άρρωστος, πεθαίνει στις 4 Οκτωβρίου 1955. Και ο θάνατός αυτός θα πυροδοτήσει την έναρξη μιας νέας εποχής στην Ελλάδα. Το ίδιο ζοφερής με την προηγούμενη "εποχή".
Το Πρώτο κεφάλαιο : ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου